Κουβανικό Αντάρτικο (1956-1959).Η επανάσταση που άλλαξε την Κούβα

O Φιντλελ Κάστρο μαζί με τον Τσέ Γκεβάρα(δεύτερος απο αριστερά)και τον αδερφό του Ραούλ(κάτω με το τυφέκιο ελεύθερου σκοπευτή).Ο Κάστρο εκτός απο χαρισματικός ηγέτης είχε το πλεονέκτημα πως είχε δίπλα του ικανότατα στελέχη,που κράτησαν το αντάρτικο τα δύσκολα δύο πρώτα χρόνια.

Ξημερώματα 2 Δεκεμβρίου 1956,ένα γιώτ μεταφέρει απο το Μεξικό στην Κούβα,ένα ιδιαίτερα βαρύ φορτίο που έμελλε να αλλάξει μια για πάντα την εικόνα και την Ιστορία της Κούβας.Το γιώτ αυτό με το όνομα Granma,μετέφερε 82 οπλισμένους άντρες που είχαν σαν στόχο να δημιουργήσουν δια των όπλων προϋποθέσεις,ώστε να ανατραπεί ο δικτάτορας της νησιωτικής χώρα Fulgencio Batista.Aρχηγός των αντρών αυτών,ένας  Κουβανός επαναστάτης ονόματι Φιντέλ Κάστρο,που στις 26 Ιουλίου 1953 μετείχε σε αποτυχημένη απόπειρα επανάστασης εναντίον του καθεστώτος.Μαζί του βρίσκονταν ο αδερφός του Ραούλ με μαρξιστική ιδεολογία και ένας άσημος Αργεντίνος γιατρός με το όνομα Ερνέστο Γκεβάρα,άνθρωπος που φαινότανε ο πλέον ακατάλληλος για να γίνει πολεμιστής,καθώς έπασχε απο χρόνιο άσθμα,αλλά παρόλαυτα άνηκε στο στενό κύκλο συνεργατών του Φιντέλ Κάστρο.Το Γιώτ προσάραξε στην ακτή Playa Las Coloradas,δύο μέρες αργότερα απο οτι αναμενόταν,όπου και αποβιβάστηκαν οι επαναστάτες.Τρείς μέρες αργότερα κατευθυνόμενοι στην οροσειρά Sierra Maestra,έπεσαν σε ενέδρα του Κουβανικού στρατού με αποτέλεσμα την εξόντωση περίπου 60 αντρών,απο τους 82 που αποτελούσαν την δύναμη του Κάστρο.Οι επιζώντες μην έχοντας κάποια προηγούμενη πολεμική εμπειρία,παρά το γεγονός πως γίνανε φιλότιμες προσπάθειες ώστε να εκπαιδευτούν όσο πιο σωστά γινόταν(στο Μεξικό είχαν εκπαιδευτή απο τον Alberto Bayo,έναν απο τους αρχηγούς των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο),δεν μπόρεσαν με ψυχραιμία και στρατηγική να αντιμετωπίσουν τον στρατό,με αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό τους που έδειξε πως η αποστολή που είχαν να εκπληρώσουν οι επαναστάτες ηταν δυσκολότερη υπόθεση από ότι πίστευαν.

Η τακτική που οι επαναστάτες θα ακολουθούσαν,επρόκειτο να είναι μικρά χτυπήματα σε απομονωμένα φυλάκια και στρατόπεδα με σκοπό την συλλογή οπλισμού και στο να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.To 1957 θα κυλήσει δίχως κάποιο σημαντικό στρατιωτικό γεγονός,με τους αντάρτες να παίζουν το παιχνίδι του ποντικιού και της γάτας με τις καθεστωτικές δυνάμεις.Το 1958 θα είναι το έτος ορόσημο για την επανάσταση.Το καθεστώς Μπατίστα με την πολιτική και την διαφθορά που το χαρακτήριζε είχε χάσει κάθε λαϊκό έρεισμα,με αποτέλεσμα η δράση της μικρής ομάδας των ανταρτών να αρχίζει δειλά δειλά να προσελκύει νέους μαχητές στις τάξεις της,ενώ ο κουβανικός στρατός εξαιτίας της διαφθοράς και της ανίκανης ηγεσίας του(τον διοικούσαν άνθρωποι του Μπατίστα με γνώμονα την υποταγή τους και όχι τις ικανότητες του),αν και μαζί με την στυνομία αριθμούσαν 37.000 άντρες ηταν αναξιόμαχος.Τον Φεβρουάριο του 1958,οι αντάρτες θέτουν σε λειτουργία τον ραδιοφωνικό σταθμό Radio Rebelde(Ράδιο ανταρτών)που έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές προπαγάνδας απο τις περιοχές που δρούσαν οι αντάρτες σε άλλες περιοχές της Κούβας.

Ο σταθμός αυτός υπήρξε χάρη στις τεχνικές ικανότητες του Κάρλος Φράνκουι ενός συνεργάτη του Κάστρο.Η στιγμή αυτή ίσως υπήρξε το σημείο καμπής στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που ονομάστηκε το αντάρτικο,προς τιμήν της αποτυχημένης εξέγερσης του 1953.Οι Κουβανοί μπορούσαν να ακούσουν την φωνή των ανταρτών που μέχρι τότε ηταν ανώνυμοι,να μάθουν τι ζητάνε και ποιό είναι το όραμα τους για το νησί.Την περίοδο εκείνη οι ΗΠΑ βλέποντας πως το καθεστώς Μπατίστα δεν έχει κανένα μέλλον,αποφασίζουν στις 14 Μαρτίου να επιβάλουν εμπάργκο στο εμπόριο όπλων στην Κούβα.Σε αυτό βοήθησε πολύ το γεγονός,πως οι επαναστάτες δεν είχαν κάποια συγκεκριμένη ιδεολογική τοποθέτηση,πράγμα που δεν ανησύχησε τις ΗΠΑ,θεωρώντας πως όταν θα επικρατούσαν θα μπορούσαν να γίνουν εύκολα μαριονέτες τους,λόγω της οικονομικής εξάρτησης της Κούβας απο την Αμερική.Αυτό επρόκειτο να είναι ένα ακριβοπληρωμένο λάθος για την Ουάσιγκτον που πληρώνεται μέχρι σήμερα.Στις αρχές του καλοκαιριού του 1958 ο στρατός των επαναστατών αποτελούνταν απο 200 περίπου μαχητές.Το καθεστώς Μπατίστα άρχισε πλέον να βλέπει σοβαρά τον κίνδυνο που αποτελούσε το αντάρτικο για αυτό και στις 28 Ιουνίου εξαπολύει την πρώτη μεγάλη επιχείρηση για την εξόντωση των επαναστατών,στο ορμητήριο τους την περιοχή της Sierra Maestra.

H σημαία των επαναστατών κατά τα πρώτα στάδια της επανάστασης

                                    

                                       

Η Vilma Lucila Espin Guillois μια απο τις γυναίκες μαχήτριες των ανταρτών.Αναδείχτηκε σε στέλεχος του αντάρτικου και αργότερα παντρεύτηκε τον Ραούλ Κάστρο.

                                                                                                                                                                                                    Επιχείρηση Verano(28 Iουνίου-8 Αυγούστου 1958)

Η επιχείρηση Verano του Κουβανικού στρατού ξεκίνησε με επίθεση εναντίων των ανταρτών στην περιοχή του Estrada Palma Sugar Mill.H επίθεση αναχαιτίστηκε απο ενέδρα αντρών της ομάδας του Ερνέστο Γκεβάρα,που είχε αποκτήσει πλεόν το αγωνιστικό προσωνύμιο 'Τσέ',η οποία είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών τεθωρακισμένων οχημάτων του στρατού,απο νάρκες που είχαν τοποθετήσει οι αντάρτες.Υπήρξε η πρώτη σημαντική επιτυχία του 'Κινήματος της 26ης Ιουλίου',με τον στρατό να αφήνει στο πεδίο της μάχης 86 νεκρούς,την στιγμή που οι απώλειες των ανταρτών ηταν μόλις 3 νεκροί.Στις 11 Ιουλίου 2 τάγματα του κυβερνητικού στρατού θα προσπαθήσουν να περικυκλώσουν τους αντάρτες στην περιοχή Τurquino Peak.To 18o Τάγμα του κυβερνητικού στρατού δέχτηκε επίθεση απο τους επαναστάτες και στη συνέχεια περικυκλώθηκε,ενώ το δεύτερο Τάγμα στην προσπάθεια του να απεγκλωβίσει το 18ο αναχαιτίστηκε απο την άμυνα των ανταρτών.Το 17ο Τάγμα που έσπευσε επίσης να σώσει την κατάσταση καθηλώθηκε και αυτό απο τα πυρά των επαναστατών.Στις 21 Ιουλίου μετά απο μια εβδομάδα μαχών το 18ο Τάγμα παραδόθηκε στους επαναστάτες.Ο απολογισμός της μάχης του la Platta ήταν 40 νεκροί,30 τραυματίες και 258 αιχμάλωτοι.Ένα ολόκληρο Τάγμα του στρατού είχε διαλυθεί με τους αντάρτες να υφίστανται 3 μόλις νεκρούς!!!!Η κακή εκπαίδευση και το χαμηλό ηθικό του Κουβανικού στρατού αποδείχτηκε περίτρανα στην μάχη αυτή.Το 17ο Τάγμα όμως δεν είχε πεί την τελευταία του κουβέντα,ο στρατηγός Καντίλο που το διοικούσε αποφάσισε να αποσυρθεί απο την περιοχή για να καταδιωχτεί απο τους επαναστάτες,σε σημείο που θα ηταν μακρυά απο τις βάσεις τους και ακάλυπτοι θα δέχονταν επίθεση απο τους Κυβερνητικούς.Πράγματι με την αποχώρηση του καταδιώχτηκε απο τους αντάρτες αλλά όταν πλέον είχαν φτάσει στο σημείο που ήθελε ο στρατηγός(λίμνη las Mercedes),τους επιτέθηκε με αποτέλεσμα των αιφνιδιασμό των επαναστατών,που είχε ως αποτέλεσμα την εξόντωση 70 μαχητών του κινήματος,ανάμεσα τους ο Rene Ramos Latour σημαντικό στέλεχος του κινήματος.

Ο Κυβερνητικός Στρατός για μοναδική φορά βρέθηκε λίγα εκατοστά απο την νίκη και μια γενική επίθεση συνεπικουρούμενη και απο άλλες κυβερνητικές δυνάμεις,θα ήταν μοιράια για την επανάσταση.Η διστακτικότητα του Μπατίστα όμως του στέρησε την νίκη αυτή,που υπήρξε και μοναδική ευκαιρία επιβολής του ενάντια των επαναστατών,καθώς απο την μαχητική ποιότητα των ανταρτών έπεσε σε απανωτά σφάλματα,θεωρώντας πως ο στρατός του Κάστρο υπερέβαινε τους 1000 μαχητές.Στην πραγματικότητα όμως οι μαχητές του Κινήματος της 26ης Ιουλίου,δεν ξεπερνούσαν τους 300.Μετά απο διαπραγματεύσεις του Κάστρο με τον Μπατίστα και τον Καντίλο,οι επαναστάτες διέφυγαν της αιχμαλωσίας στις 8 Αυγούστου.Τότε τερματίστηκε η επιχείρηση Verano.Oι περίπου 300 αντάρτες είχαν αντιμετωπίσει με επιτυχία έναν στρατό 12.000 αντρών!!!

Ο Ερνέστο Τσέ Γκεβάρα υπήρξε απο τους ικανότερους διοικητές των ανταρτών και πατέρας της τελικής τους νίκης.Στη φωτογραφία εικονίζεται μπροστά απο ένα άρμα μάχης που έπεσε στα χέρια των ανταρτών μετά την μάχη της Santa Clara.

                      

                       Η μάχη της Santa Clara και η τελική επικράτηση των επαναστατών

Με την λήξη της επιχείρησης Verano,έγινε αντιληπτό πως το καθεστώς Μπατίστα ήταν αδύναμο να διατηρηθεί στην εξουσία.Οι λιποταξίες και οι αυτομολήσεις στρατιωτών του Κουβανικού στρατού άρχισαν να λαμβάνουν τεράστιες διαστάσεις,σε συνδιασμό με την ανικανότητα της στρατιωτικής ηγεσίας,την απροθυμία των στρατιωτών να πολεμήσουν και τις άσχημης τροπής που είχε πάρει η κουβανική οικονομία ηταν θέμα χρόνου η πτώση του Μπατίστα.Ο ασθματικός γιατρός απο την Αργεντινή Τσε Γκεβάρα είχε αποδειχθεί παρά το πρόβλημα υγείας του,ικανός πολεμιστής και δεινός ηγήτορας.Στις 28 Δεκεμβρίου με μια δύναμη 340 αντρών κινήθηκε με σκοπό να καταλάβει την Santa Clara,μια στρατηγικής σημασίας πολή που η κατοχή της άνοιγε τον δρόμο για την Αβάνα,την πρωτεύουσα της Κούβας.Μπροστά απο την Santa Clara ήταν η πόλη Camajuani,η οποία έπρεπε να καταληφθεί.Η φρουρά όμως που υπήρχε,είχε λιποταχτήσει και έτσι δεν χρειάστηκε οι Επαναστάτες να δώσουν μάχη για να την θέσουν υπό τον έλεγχό τους.Τα τμήματα του Γκεβάρα,βρίσκονταν πλέον στο Πανεπιστήμιο και στα προάστια της πόλης.Ο 'Τσε' χώρισε τους άντρες του σε δύο φάλαγγες.

Η μία Φάλαγγα επιτέθηκε στις δυνάμεις του συνταγματάρχη Λουμπούι και η δεύτερη με επικεφαλής τον 23χρονο Ρομπέρτο Ροντρίγκες,επιτέθηκε να καταλάβει τον στρατηγικής σημασίας λόφο της πόλης,στον οποίο ως ενισχύσεις ο Μπατίστα είχε αποστείλει θωρακισμένο τρένο με μεγάλη ποσότητα πυρομαχικών.Οι μάχες των αντρών του Ροντρίγκες με τους κυβερνητικούς έγιναν με μεγάλη σφοδρότητα, με χρήση χειροβομβίδων και μολότωφ.Οι κυβερνητικοί τράπηκαν σε φυγή και το τρένο πέρασε στα χέρια των ανταρτών όπως και πολλοί αξιωματικοί του κουβανικού στρατού.

Όσοι διέφυγαν τις σύλληψης οχυρώθηκαν σε διάφορα σημεία στην πόλη.Παρά την συνδρομή της αεροπορίας και των τεθωρακισμένων οχημάτων,οι στρατιώτες του Μπατίστα δεν κατάφεραν να απωθήσουν τους επαναστάτες.Μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας,οι περισσότεροι κυβερνητικοί είχαν παραδοθεί και η Σάντα Κλάρα ελεγχόταν από τους επαναστάτες.Όλα είχαν τελειώσει για το καθεστώς.Την 1η Ιανουαρίου του 1959 ο Μπατίστα εγκαταλείπει την Κούβα και δραπετεύει στην Δομινικανή Δημοκρατία.Την επόμενη μέρα ο Φιντέλ Κάστρο με τον αδερφό του Ραούλ και τα άλλα στελέχοι του κινήματος θα εισέρχονταν θριαμβευτικά στην Αβάνα,γυρίζοντας μια για πάντα σελίδα στην Ιστορία της Κούβας.Το άστρο του Κομαντάτε(ηγετικός τίτλος που είχε αποδώσει ο Φιντελ στον Τσέ Γκεβάρα),έλαμψε για πρώτη φορά στην Κούβα και έμελλε να αποτελέσει φάρο για πολλά εθνικοαπελευθερωτικά και  κοινωνικά κινήματα.

 Τμήματα των ανταρτών πάνω σε κυριευμένα άρματα μάχης του στρατού εισέρχονται στην Αβάνα

Αυτοσχέδιο άρμα μάχης των ανταρτών.Η χρήση του υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξη της μάχης της Santa Clara,γκρεμίζοντας τοίχους που αποτελούσαν τμήματα της άμυνας των καθεστωτικών.

                                                                    Επίλογος

Το κουβανικό αντάρτικο είναι τρανή απόδειξη πως αν μια ομάδα ενόπλων είναι αποφασισμένη και συνειδητοποιημένη για τον σκοπό της είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί.Αντέχοντας κάτω απο ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και κακουχίες περίπου 20 άτομα τα έβαλαν με ένα ολόκληρο κράτος και νίκησαν.Επίσης ένα ιδιαίτερο μάθημα για οποιοδήποτε αντάρτικο,είναι το γεγονός πως αν ο πληθυσμός της περιοχής που δρά ένα αντάρτικο βλέπει,με θετικό μάτι τους αντάρτες χωρίς απαραίτητα να μετέχει στις τάξεις του,αλλά υποστηρίζοντας το σε προμήθειες και διευκολύνοντας τις μετακινήσεις του,συμβάλει στην μεγαλύτερη εδραίωση του,αφού πλέον αποκτά ρίζες και δεσμούς με τον ντόπιο πληθυσμό.Αυτό έγινε και στην Κούβα με επιφύλαξη στην αρχή,αλλά στη συνέχεια με μεγαλύτερο ρυθμό οι επαναστάτες δέχτηκαν ανεκτίμητη βοήθεια απο τους χωρικούς.Πόσο μάλλον όταν η δυσαρέσκεια για τον Μπατίστα ολοένα και μεγάλωνε.Τέλος η επικοινωνιακή πολιτική των ανταρτών υπήρξε σίγουρα αφετηρία της επικράτησης τους.Διαθέτοντας ραδιοφωνικό σταθμό και πραγματοποιώντας εκπομπές οι επαναστάτες πετύχαν σημαντικές ψυχολογικές νίκες εις βάρος των καθεστωτικών.Η μη ξακάθαρη πολιτική τους θέση,έκανε τις ΗΠΑ  να μην τους καταδικάσουν και να μηνστηρίξουν του δυνάμεις του Μπατίστα,αντίθετα μάλιστα επιδίωξαν την επικράτηση των επαναστατών,παρέχοντας τους μάλιστα το 1959,πακέτα οικονομικής βοήθειας.Όταν δύο χρόνια αργότερα,ο Κάστρο ως ηγέτης της Κούβας θα εθνικοποιούσε τις μονάδες παραγωγής θα συνειδητοποιούσαν με θλιβερό τρόπο το λάθος τους.Η κουβανική επανάσταση αναμφίβολα εγκαινίασε μια νέα εποχή για πολλά αντάρτικα,σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής.

Υπήρξαν λίγοι,αλλά η προσήλωση στα ιδεώδη τους και οι σωστές αποφάσεις τους ανέδειξαν σε νικητές.Ο ενθουσιασμός της νίκης τους,αποτυπώνεται στη φωτογραφία και είναι απόλυτα δικαιολογημένος.

ΧΕΣΜΠΟΛΑΧ,Η ΑΙΧΜΗ ΤΟΥ ΔΟΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΙΙΤΙΚΟΥ ΙΣΛΑΜ

Θα μπορούσαν να είναι εικόνες απο κάποιον σύγχρονο τακτικό στρατό,πρόκειται όμως για μέλη της Χεσμπολάχ κατα την διάρκεια επίσημης εκδήλωσης.

Η Οργάνωση Χεσμπολάχ(το κόμμα του Θεού)ιδρύθηκε επίσημα το 1985 κατα την διάρκεια του Λιβανέζικου Εμφυλίου Πολέμου.Είναι μια Σιιτική πολιτική και στρατιωτική οργάνωση με αντιμπεριαλιστική,αντισιωνιστική ιδεολογία,βασισμένη στην Ιρανική Επανάσταση και τα κηρύγματα του Αγιοταλάχ Χομεϊνί.Στόχος της η προάσπιση του θρησκευτικού δόγματος και η απελευθέρωση των κατεχόμενων απο το Ισραήλ,Παλαιστινιακών και Αραβικών εδαφών.To βάπτισμα του πυρός δόθηκε κατα την διάρκεια του Λιβανέζικου Εμφυλίου Πολέμου,εναντίων Ισραηλινών,Δυτικών και Λιβανέζικων φιλοισραηλινών στόχων.Κεφάλαια για την οργάνωση,την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό της οργάνωσης δόθηκαν απο το Σιιτικό Ιράν.
Η Χεσμπολάχ κατόρθωσε σύντομα να γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη Σιίτικη οργάνωση στο Λίβανο μετά την Αμάλ.Βρήκε πολύ μεγάλη υποστήριξη,απο τους Σιίτες κατοίκους,που αποτελούσαν το 41% του πληθυσμού του Λιβάνου και κυριαρχούσαν πληθυσμιακά στο νότο,στην περιοχή της Βυρητού και στην περιοχή της κοιλάδας Μπεκαά.Σύμφωνα με τον Ahmad Nizar Hamzeh,υπήρξαν τέσσερις λόγοι που οδήγησαν στην ίδρυση,την υποστήριξη και την επιτυχημένη δράση της οργάνωσης.Ο πρώτος λόγος υπήρξε η κρίση ταυτότητας,αφού ο Λίβανος δεν ηταν ομοιογενές κράτος αφου αποτελούτανε απο 18 διαφορετικές εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες με τους Μαρωνίτες Χριστιανούς να κυριαρχούν στη διοίκηση και στο στρατό,παρα το γεγονός πως ηταν μειοψηφία.Ο δεύτερος λόγος είχε να κάνει,με την ανικανότητα του κράτους του Λιβάνου να παρέχει ίσες ευκαιρίες στους πολίτες του και να ασκήσει μια ισχυρή κεντρική εξουσία,ο τρίτος λόγος η αδυναμία απώθησης της εισβολής του Ισραήλ,το 1978 και το 1982 και τέταρτος και πολύ σημαντικός λόγος,ο απόηχος της Ισλαμικής Επανάστασης στο Ιράν το 1979.Οι Σίιτες του Λιβάνου αισθανόμενοι αδικημένοι και υπο απειλή, θέλησαν να συστρατευτούν σε έναν ενιαίο οργανισμό που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα τους αλλά και γενικότερε θα προάσπιζε το Σιίτικο Δόγμα.Αυτή η οργάνωση,που δυστυχώς είναι άγνωστο πότε δημιουργήθηκε(με κάποιους ερευνητές να μιλάνε για ίδρυση της το 1982 και άλλους το 1985)είναι η Χεσμπολάχ που απο μια Σιίτικη πολιτοφυλακή,με το πέρασμα των χρόνων είναι πλεόν μια αξιόμαχη δύναμη που παίζει το ρόλο κράτους εντός κράτους,με σημαντικό στρατιωτικό,πολιτικό και κοινωνικό έργο.




                                                             

           

Μαχητές της Χεσμπολάχ σε σχηματισμό κατα την διάρκεια ομιλίας του αρχηγού της οργάνωσης,Χασάν Νασράλα

                                                                

                                           Η δράση στο Λιβανέζικο Εμφύλιο 1985-1990

Η Χεσμπολάχ υπήρξε απο τις πρώτες Ισλαμικές οργανώσεις που εισήγαγαν την τακτική των επιθέσεων αυτοκτονίας με εκρηκτικά και μάλιστα με εντυπωσιακά στρατιωτικά και πολιτικά αποτελέσματα.Στις 23 Οκτωβρίου του 1983 ένα φορτηγό με 12 τόνους εκρηκτικά Τ.Ν.Τ βρισκότανε σταθμευμένο στην περιοχή της Βυρητού,που είχε στρατοπεδεύσει η Αμερικανική στρατιωτική αποστολή.Με την πυροδότηση και ανατίναξη του,σκοτώθηκαν 241 Αμερικανοί Πεζοναύτες ενω 20'' αργότερα σε βομβιστική επίθεση εναντίον των Γαλλικών Ειρηνευτικών Δυνάμεων θα σκοτωθούν 58 Γάλλοι στρατιώτες.Υπήρξε η πιο πολύνεκρη,αλλά και η πιο αποτελεσματική τρομοκρατική ενέργεια μέχρι τότε,αφού ανάγκασε ΗΠΑ και Γαλλία να αποσύρουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις απο τον Λίβανο.Η Χεσπολάχ βέβαια επίσημα διέψευσε και διαψεύδει μέχρι σήμερα την εμπλοκή της στην βομβιστική επίθεση.Είχε προηγηθεί βομβιστική επίθεση στην Αμερικανική πρεσβεία στις 18 Απριλίου του 1983,κατα την οποία βρήκανε τον θάνατο 63 άνθρωποι.Στις 16 Απριλίου του 1984 άντρες της Χεσμπολάχ θα απαγάγουν τον σταθμαρχη της CIA στη Βυρητό William Francis Buckley,ο οποίος θα βρεί τον θάνατο 15 μήνες αργότερα απο τα βασανιστήρια και τις κακουχίες.Στις 20 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους,θα πραγματοποιηθεί βομβιστική επίθεση σε παράρτημα της Αμερικανικής πρεσβείας με αποτέλεσμα τον θάνατο 24 ατόμων.Στις 4 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιήσουν αεροπειρατία σε αεροπλάνο της Kuweit Airlines κατα την οποία θα εκτελέσουν 4 επιβάτες(δύο εκ των οποίων Αμερικάνοι).Aυτές υπήρξαν οι σημαντικότερες επιθέσεις εναντίον δυτικών στόχων στο Λίβανο,πολλές όμως υπήρξαν και οι απαγωγές Δυτικών πολιτών κυρίως δημοσιογράφων (μέχρι το 1992 μετρήθηκαν 30 απαγωγές).
Με την συνθήκη του Taif που έθετε τέρμα στο Λιβανέζικο Εμφύλιο το 1990,κατέθεσαν τα όπλα όλες οι αντίπαλες πολιτοφυλακές που συμμετείχαν στον πόλεμο,εκτός απο την Χεσμπολάχ.Σε αυτό βοήθησε η κάλυψη και η υποστήριξη που της παρείχε η Συρία,που ήλεγχε μεγάλο μέρος του Λιβάνου,αλλά και το Ιράν που ηταν ο κύριος χρηματοδότης και υποστηρικτής της,με κάθε μέσο(λέγεται πως κατα την διάρκεια του εμφυλίου στάλθηκαν προς ενίσχυση της Χεσμπολάχ,1.500 Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης).'Αλλωστε η αδύναμη κυβέρνηση του Λίβανου δεν ηταν σε θέση να προχωρήσει σε πιο δυναμικά μέτρα με σκοπό να την αφοπλίσει.Το τέλος του πολέμου βρίσκει την Χεσμπολάχ να έχει αναβαθμιστεί απο μια Σίιτικη πολιτοφυλακή σε έναν πολιτικό,στρατιωτικό και κοινωνικό φορέα με μεγάλη λαϊκή απήχηση.

To περιοδικό Time με πρωτοσέλιδο την καταστροφή απο την επίθεση της Χεσπολάχ εναντίον των Αμερικάνων Πεζοναυτών στη Βυρητό τον Οκτώβριο του 1983

                                              Η κατάσταση στο Λίβανο 1990-2000

Την δεκαετία που ακολούθησε το τέλος του εμφυλίου πολέμου,βρίσκει την χώρα σε μια κατάσταση ανασυγκρότησης αλλά και τεράστιου διχασμού μεταξύ των Θρησκευτικών Κοινοτήτων(Σίιτες,Σουνίτες,Μαρωνίτες Χριστιανοί και Αρμένιοι).Ισχυρή εξουσία δεν υπάρχει,ο Λιβανέζικος Στρατός αδύναμος να επιβάλει την θέληση μια αδύναμης άλλωστε κυβέρνησης,την στιγμή που Συριακά στρατεύματα στο Βορρά και Ισρααηλινά στο Νότο εξακολουθούσαν να ελέγχουν την χώρα.Η Χεσμπολάχ μαζί με κάποιες αριστερές δυνάμεις σχημάτισαν το Λιβανέζικο Εθνικό Μέτωπο Αντίστασης,εναντίον των Ισραηλινών Δυνάμεων και του Στρατού του Νοτίου Λιβάνου που υποστηρίζονταν απο τους τελευταίους.Με την λήξη του πολέμου οι υπόλοιπες ομάδες που αποτελούσαν το μέτωπο αφοπλίστηκαν,εκτός όπως είπαμε απο την Χεσμπολάχ.Το Ισραήλ σε μια προσπάθεια να απαλλαγεί απο την Χεσμπολάχ,πραγματοποίσε μεγάλης κλίμας αεροπορική επίθεση,την επιχείρηση 'Σταφύλια της Οργής'.Μεταξύ 11-27 Απριλίου 1996 βομβαρδιστηκαν πολλές περιοχές στο Νότιο Λίβανο,στην κοιλάδα Μπεκαά και στην Βυρητό.Το αποτέλεσμα καταστροφικό για τις υποδομές και την οικονομία του Λιβάνου,αλλά και ο θάνατος 154 πολιτών,πολλοί απο αυτούς γυναίκες και παιδιά.Σύμφωνα με το Διεθνές Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταστράφηκαν ολοσχερώς 2018 οικίες και άλλα κτήρια.,ενώ σύμφωνα με την Λιβανέζικη Κυβέρνηση το κόστος της επίθεσης ξεπέρασε τα 500 εκατομμύρια δολάρια.Οι απώλειες της Χεσμπολάχ:14 νεκροί.Ηταν η πρώτη αλλά όχι και η τελευταία φορά που το Ισραήλ αποτύγχανε να εξοντώσει την οργάνωση,ενώ αντίθετα θα στιγματίζονταν στη Διεθνή Κοινότητα για την δολοφονία τόσων αθώων ανθρώπων.Τον Ιανουάριο του 2000 Άντρες της Χεσμπολάχ δολοφόνησαν έξω απο το σπίτι του,τον Συνταγματάρχη Ακλ Χασέμ,Διοικητή του Στρατού του Νοτίου Λιβάνου.Ο Χασέμ υπήρξε αρχηγός των φιλοισραηλινών δυνάμεων καθόλη την διάρκεια του εμφυλίου και υπεύθυνος για πολλά εγκλήματα πολέμου.Αυτό οδήγησε σε διάλυση το Στρατό του Νοτίου Λιβάνου που ακολούθησε μια ταχεία προέλαση των δυνάμεων της Χεσμπολάχ στην περιοχή,που ανάγκασε το Ισραήλ μην έχοντας πλέον αξιόμαχους  συνεργάτες στην περιοχή να αποχωρήσει απο την περιοχή του Νοτίου Λιβάνου.Υπήρξε μια τεράστια επικοινωνιακή και στρατηγική νίκη για την Σιίτικη Οργάνωση.Η Χεσμπολάχ κατηγορείται και για δύο βομβιστικές επιθέσεις στις πρεσβείες του Ισραήλ στο Μπουένος Αϊρες το 1992 και στο Λονδίνο το 1994,που όμως δεν έχουν επιβεβαιωθεί καθώς η Χεσμπολάχ επίμονα αρνήται κάθε ανάμειξη.

Ο ηγέτης της οργάνωσης Χασάν Νασράλα,ίσως η μεγαλύτερη μορφή των Σιιτών,μετά τον Αγιατολάχ Χομεϊνί 

                                                      

 

                                    Η κατάσταση στο Λίβανο μέχρι το καλοκαίρι του 2006

Mετά την αποχώρηση των Ισραηλινών στρατευμάτων απο τον Νότιο Λίβανο,η Χεσμπολάχ έστησε αρκετά φυλάκια και κατασκεύασε αμυντικά οχυρωματικά έργα κατα μήκος των συνόρων με το Ισραήλ.Η δημοτικότητα της πλέον ξεπέρασε την κοινότητα των Σιιτών και αγκάλιασε και άλλες κοινότητες του Λιβάνου,που στο πρόσωπο της έβλεπαν την μόνη δύναμη υπεράσπισης των Λιβανικών Συνόρων.Σε δημοσκόπηση το 74% των Χριστιανών του Λιβάνου,έβλεπαν την Χεσμπολάχ σαν αντιστασιακή και όχι τρομοκρατική οργάνωση.Φυσικά τα συνοριακά επεισόδια με το Ισραήλ δεν ηταν σπάνιο φαινόμενο.Στις 12 Μαρτίου του 2002 σε επίθεση στο βόρειο Ισραήλ,σκοτώθηκαν 5 Ισραηλινοί πολίτες.Στις 10 Αυγούστου 2003 σκοτώθηκε απο άστοχα πυρά αντιαεροπορικού όπλου της Χεσμπολάχ,ένας 16χρονός Ισραηλινός.Στις 21 Νοεμβρίου 2005 η Χεσμπολάχ επιτέθηκε εναντίον Ισραηλινών θέσεων,επίθεση που όμως υπήρξε πανωλεθρία καθώς Ισραηλινοί αλεξιπτωτιστές απέκρουσαν τους εισβολείς και κατέστρεψαν πολλά συνοριακά φυλάκια και κέντρα επικοινωνίας της Χεσμπολάχ.Ένα μήνα αργότερα εξαπολύθηκαν πύραυλοι BM-21 εναντίον Ισραηλινών μεθοριακών οικισμών,με αποτέλεσμα τον τραυματισμό 3 πολιτών.Να σημειωθεί πως στις περισσότερες φορές,οι επιθέσεις αυτές δεν ηταν αναίτιες,καθώς αποτελούσαν αντίποινα για παρόμοιους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στο Νότιο Λίβανο.Άλλωστε τον Ιούλιο του 2004 η Μοσσάντ δολοφόνησε στη Βυρητό το υψηλόβαθμο στέλεχος της Χεσμπολάχ,τον Κάλεμπ Αουάλι,παγιδεύοντας με εκρηκτικά το αυτοκίνητο του.Όλα έδειχναν πως ένας νεός αιματηρός γύρος μεταξύ των Ισραηλινών και της Χεσμπολπαχ δεν θα αργούσε να ξεσπάσει.Κάποιες ελπίδες για ειρήνευση φάνηκαν στον ορίζοντα οταν στις 26 Απριλίου του 2005,οι τελευταίοι Σύροι στρατιώτες αποχωρούσαν απο το έδαφος του Λιβάνου.Δυστυχώς και αυτές θα εξανεμιστούν έναν χρόνο αργότερα.

H φαντασία και η χρήση όλων των δυνατών μέσων είναι κάτι που σίγουρα δεν λείπει απο τους μαχητές της Χεσμπολάχ

                                        

                              Η Ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006

Η ανάγκη της Χεσμπολάχ να απελευθερωθούν μαχητές της που είχαν φυλακιστεί,οδήγησε την οργάνωση να διεξάγει επιχείρηση για την σύλληψη Ισραηλινών στρατιωτικών,που στο μέλλον θα μπορούσε να τους ανταλλάξει με δικούς της κρατούμενους.Η επιχείρηση ονομάστηκε ΄Αληθινή Υπόσχεση',απο την υπόσχεση που είχε δώσει ο αρχηγός της Χεσμπολάχ,πως θα απελευθερωθούν τρείς μαχητές της οργάνωσης που κρατούνταν απο τους Ισραηλινούς.Στις 12 Ιουλίου,τις πρώτες πρωινές ώρες μαχητές της Χεσμπολάχ,επιτέθηκαν εντός Ισραηλινού εδάφους,εξοντώνοντας  8 στρατιώτες και συλλαμβάνοντας 2 αιχμαλώτους.Οι Ισραηλινοί έχοντας χάσει επαφή με τους στρατιώτες που δέχτηκαν επίθεση,έστειλαν μηχανοκίνητη ομάδα αναγνώρισης και διάσωσης.Ένα άρμα μάχης Μerkava Mk II,πέρασε πάνω απο μια νάρκη που είχαν μεριμνήσει να τοποθετήσουν οι στρατιώτες της Χεσμπολάχ μετά την επίθεση,με αποτέλεσμα την καταστροφή του και τον θάνατο των τεσσάρων αντρών που αποτελούσαν το πλήρωμα του.Στην προσπάθεια τους να ανασύρουν τα πτώματα των συναδέλφων τους,οι Ισραηλινοί,απώλεσαν έναν στρατιώτη και τέσσερις τραυματίες απο πυρά όλμου.Το Ισραήλ θα απαντήσει εκτοξεύοντας ημερησίως 100 αεροπορικές επιθέσεις, εναντίον πιθανών στόχων της Χεσμπολάχ στο Νότιο Λίβανο.Τις ημέρες που θα ακολουθήσουν η περιοχή θα δεχτεί επιθέσεις απο αέρα,ξηρά και θάλασσα.Τα αποτελέσματα όμως πενιχρά και η κατακραυγή της διεθνούς κοινής γνώμης κατά του Ισραήλ τεράστια,αφού οι επιθέσεις είχαν ως αποτέλεσμα των θάνατο πολλών αμάχων.Ωστόσο σε καθαρά στρατιωτικό επίπεδο υπήρξε κάποια πρόοδος απο την καταστροφή εκτοξευτών πυραύλων τύπου Fajr,που χρησιμοποιούσε η Χεσμπολάχ εναντίον Ισραηλινών πόλεων.Στις 16 Ιουλίου όμως η Χεσμπολάχ απάντησε με επίθεση με πυραύλους στην πόλη Χαϊφα που είχε ως αποτέλεσμα των θάνατο έξι σιδηροδρομικών εργατών.Είχε προηγηθεί δύο μέρες πρίν μια τολμηρή επίθεση με πύραυλο τύπου C-802 ενάντια σε μια Ισραηλινή Κορβέτα τύπου SA'AR 5,με απολογισμό 4 ναύτες νεκρούς και εκτεταμένες καταστροφές στο πλοίο.Να σημειωθεί πως αυτή υπήρξε η πρώτη απώλεια,σε όλη την ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού του Ισραήλ.Σε χερσαίο επίπεδο οι Ισραηλινοί δεν έριξαν στη μάχη μεγάλους σχηματισμούς,αλλά μικρές ομάδες με σκοπό να εξουδετερώσουν εκτοξευτές πυραύλων και κρησφύγετα της Χεσμπολάχ.Μέσα σε τρείς εβδομάδες απο την αρχή των εχθροπραξιών,οι Ισραηλινοί είχαν προχωρήσει το μέγιστο 7 χιλιόμετρα εντός του Λιβανέζικου εδάφους,η Χεσμπολάχ αν και είχε να αντιτάξει μόλις 3.000 τακτικό στρατό(αλλά άριστα εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο με ατσάλινη θέληση και ηθικό),όχι μόνο δεν είχε εξουδετερωθεί,αλλά συνέχισε να κρατάει στρατηγικές θέσεις που οι Ισραηλινοί απέτυχαν επανειλημμένα να καταλάβουν.Το ηθικό των Ισραηλινών στρατιωτών είχε πέσει σε τρομαχτικό επίπεδο αφου δεν περίμεναν τέτοια ποιότητα εκ μέρους της Χεσμπολάχ,αλλά και λόγο μιας γενικότερης 'κομφορμιστικής' νοοτροπίας που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις.Οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν μέχρι τις 14 Αυγούστου.Στο διάστημα αυτό η Ισραηλινή Αεροπορία πραγματοποίησε 11.897 επιδρομές,το πυροβολικό έριξε στο Νότιο Λίβανο 170.000 βλήματα ενώ το πολεμικό ναυτικό εκτόξευσε 2.500 βλήματα για να πλήξει παράκτιους στόχους.Οι αριθμοί αυτοί κατανάλωσης πυρομαχικών είναι πολύ μεγαλύτεροι απο οποιαδήποτε άλλη συμπλοκή που είχε το Ισραήλ και μάλιστα με συγκροτημένα κράτη και όχι απέναντι σε μια οργάνωση που μέχρι εκείνη την περίοδο θεωρούνταν μια Σίιτικη πολιτοφυλακή.Οι Ισραηλινές Ένοπλες δυνάμεις είχαν 121 νεκρούς  και πολλούς τραυματίες.Οι απώλειες της Χεσμπολάχ αν και δύσκολο να υπολογιστούν βάση εκτιμήσεων,πρέπει να κυμαίνονται γύρω στους 400-500 μαχητές.Αν και με μεγαλύτερες απώλειες όμως,οι μαχητές της Χεσμπολάχ είχανε κερδίσει μια μάχη απέναντι σε ισχυρότατο αντίπαλο,που αν και είχε υπεροπλία σχεδόν σε όλους τους τομείς,ηταν απαίδευτος να αντιμετωπίσει μια μικρή αλλά καλά εξοπλισμένη, εκπαιδευμένη και πάνω απο όλα αποφασισμένη δύναμη μαχητών.Οι Ισραηλινοί αποχώρησαν απο τις περιοχές που κατέλαβαν και η Χεσμπολάχ πλέον έκανε αισθητή την παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή της μέσης ανατολής.Ο πόλεμος στον Λίβανο το καλοκαίρι του 2006 είχε έναν μόνο χαμένο.Τον άμαχο πληθυσμό στο Λίβανο και στο Ισραήλ.Περίπου 1035 άμαχοι Λιβανέζοι βρήκαν τον θάνατο απο τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς,ενώ οι Ισραηλινοί είχαν 46 νεκρούς αμάχους απο τις επιθέσεις με ρουκέτες και περίπου 4262 τραυματίες.Τόσο αίμα μάλλον χύθηκε άδικα κυρίως για την πλευρά του Ισραήλ,αφου οι δύο Ισραηλινοί στρατιώτες που απήχθησαν την 12 Ιουλίου και η απαγωγή τους υπήρξε η αφορμή του πολέμου,είχαν υποκύψει στα τραύματα.Η δυναμική της Χεσμπολάχ σε όλα τα επίπεδα όμως είχε εκτοξευθεί.Με την λήξη των επιχειρήσεων,οι Λιβανέζοι πρόσφυγες άρχισαν να επιστρέφουν στις εστίες τους,οι περισσότεροι εκ των οποίων τα βρήκαν σωρούς ερειπίων.Μέσα στην απελπισία τους,είχαν μια αναπάντεχη έκπληξη.Στις πόρτες των ερημωμένων σπιτιών τους βρήκανε καρφωμένο ένα μαχαίρι με ένα χαρτί.Στο τελευταίο έπρεπε να καταγράψουν το ακριβές μέγεθος των καταστροφών και να το στείλουν στον κοντινότερο πυρήνα της Χεσπολάχ.Η Σιίτικη οργάνωση ανέλαβε να χρηματοδοτήσει την οικοδόμηση των κατεστρμένων εστιών!!!!Μετά την γεωπολιτική της αναβάθμιση είχε αποκτήσει μεγάλη δυναμική στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της Χώρας.

Χάρτης της περιοχής που έγινε η επίθεση κατα των Ισραηλινών 12/6/2006 που είχε ως συνέπεια τον πόλεμου του 2006

Οι Ισραηλινοί μπήκανε σε έναν πόλεμο χωρίς να γνωρίζουν τον αντίπαλο που είχανε να αντιμετωπίσουν και με χαμηλό ηθικό με αποτέλεσμα το φιάσκο των Ενόπλων Δυνάμεων τους το θέρος του 2006.Στη φωτογραφία τραυματισμένος Ισραηλινός στρατιώτης δέχεται τις πρώτες βοήθειες απο συνάδελφο του.

Άντρες της Χεσμπολάχ χαιρετούν με τεταμένο το δεξί τους χέρι.Για τον χαιρετισμό αυτό έχουν κατηγορηθεί για φιλοναζιστικές τάσεις,κατηγορία που όμως απορρίπτουν κατηγορηματικα οι ίδιοι λέγοντας πως με αυτό τον τρόπο δηλώνουν την πίστη τους και τον όρκο τους προς την Χώρα και την Θρησκεία τους.

                   

                      H Xεσμπολάχ μετά το 2006 και η συνεισφορά της στον Συριακό Εμφύλιο

Το 2008 στην κρίση που πέρασε ο Λίβανος απο τις διαμάχες μεταξύ Φιλοσύρων και Αντισύρων,που στοίχησαν την ζωή σε 80 ανθρώπους η Χεσμπολάχ κατέλαβε πολλές δυτικές συνοικίες της Βυρητού αναγκάζοντας την Κυβέρνηση του Σινιόρα να υποκύψει στις απαιτήσεις της οργάνωσης.Με το ξέσπασμα του Συριακού Εμφυλίου,ο ηγέτης της οργάνωσης  Χασάν Νασράλα υποστήριξε δημόσια τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ Αλ Άσαντ και έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις της οργάνωσης να πολεμήσουν στο πλευρό τους.Εικάζεται πως ο Συριακός Στρατός πέτυχε μια σειρά απο νίκες εις βάρος των εξεγερθέντων,χάρη στην συμβολή της Χεσμπολάχ με αποκορύφωμα την κατάληψη της στρατηγικής σημασίας πόλης του Αλ Κουσεϊρ.Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της μέσης ανατολής θα είναι ενδιαφέρουσες όπως ενδιαφέρουσα θα είναι και η εξέλιξη της οργάνωσης,που απο μια Σίιτικη πολιτοφυλακή του Λιβάνου,μετατράπηκε σε κράτος εν κράτη και στη συνέχεια σε Γεωπολιτικό παράγοντα της περιοχής.

Διαδήλωση στη Συρία υπέρ του Προέδρου Άσαντ.Διακρίνεται μεταξύ των Συριακών λάβαρων και η σημαία της Χεσμπολάχ.Η οργάνωση έχει επιρροή που υπερβαίνει τα σύνορα του Λιβάνου

                                

ΕΟΚΑ,το αντάρτικο που δεν κατέπνιξε η Βρετανική Αυτοκρατορία Δ' ΜΕΡΟΣ

Αγωνιστές της ΕΟΚΑ σε παρέλαση μετά την λήξη των εχθροπραξιών και την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου

Το έτος 1958 θα ήταν έτος καθοριστικό για την Κύπρο και τον αγώνα της ΕΟΚΑ.Στις 10 Ιανουαρίου δύο κρατούμενοι στα κρατητήρια Πύλας,απέδρασαν με έναν πολύ έξυπνο και παράτολμο τρόπο.Πρόκειται για τους Νίκο Κόση και Τεύκρο Λοϊζου.Με την βοήθεια κάποιων συγκρατουμένων τους,χωρίς να γίνουν αντιληπτοί απο τους φρουρούς,μπήκαν σε 2 βαρέλια λαδιού τα οποία φορτώθηκαν σε ένα φορτηγό.Κατα την διάρκεια της διαδρομής,λόγω του ανώμαλου δρόμου το ένα βαρέλι έπεσε απο το φορτηγό.Ηταν το Βαρέλι που κρυβότανε ο Λοϊζου.Ο οδηγός σαστισμένος κατέβηκε να δεί τι συμβαίνει και συνειδητοποίησε πως υπήρχε και άλλους που μετέφερε,χωρίς να το ξέρει.Οι δύο αγωνιστές της ΕΟΚΑ του ζητήσανε να τους πάει στη Λάρνακα,συγκεκριμένα στο τουριστικό γραφείο του Νίκου Δημητρίου,κάτι που τελικά έγινε.Απο εκεί με άλλο αμάξι μεταφέρθηκαν σε ασφαλές κρησφύγετο στη Λευκωσία,στο σπίτι του Κάπη Γαβριηλίδη.Μάλιστα το βράδυ που έφτασαν εκεί,στο σπίτι του Γαβριηλίδη ηταν καλεσμένος σε δείπνο και Πάικραντ,γενικός υπεύθυνος των κρατητηρίων.Χωρίς να μπορεί να το φανταστεί συνέφαγε κατα κάποιο τρόπο,μαζί με τους δραπέτες!!!!Η απόδραση αυτή υπήρξε απο τις πιο ηρωικές αλλά και καλοσχεδιασμένες επιχειρήσεις της ΕΟΚΑ,αφου κατάφεραν να δραπετεύσουν χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα,δύο σημαντικά στελέχη της ΕΟΚΑ,που είχαν προσφέρει πολλά στον αγώνα.Ο Γρίβας,βλέποντας την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης,πιστεύοντας πως ήρθε η ώρα να λυθεί το ζήτημα της Κύπρου με πολιτικά μέσα,προκηρύσει μια νέα μορφή αγώνα,αυτή της παθητικής αντίστασης.Το σκεπτικό του ηταν,οτι πλέον δεν θα διεξάγονται μάχες με τους Άγγλους,αλλά θα γίνονται σαμποτάζ και δολιοφθορές  με σκοπό να γονατίσει οικονομικά,η Βρετανική διοίκηση του νησιού.
Στις 4 Μαρτίου κάλεσε τους τομείς ν' αρχίσουν δράση, η οποία αρχικά θα περιοριζόταν σε προσβολή αψύχων στόχων. Καθιέρωσε μάλιστα νέο σύστημα, σύμφωνα με το οποίο δεν θα γινόταν δράση ταυτόχρονα σ' όλους τους τομείς, αλλά διαδοχικά.Πλέον ο ηγέτης της ΕΟΚΑ ήθελε να αποφύγει τις ανθρώπινες απώλειες.Αυτό φαίνεται καθαρά στην προκήρυξη του με τίτλο:"Εμπρός όλοι στην νέαν μάχην" που καλεί τον Κυπριακό Λαό σε νέα μορφή πάλης. 

Κύριος σκοπός μου είναι:

1. Να δείξωμεν εις τον πεπολιτισμένον κόσμον, αλλά και εις τους αποικιοκράτας και συνοδοιπόρους των, ότι ο Κυπριακός λαός, όπως δεν εφείσθη αίματος, έτσι είναι αποφασισμένος να δώση "ΟΛΑ" για την Λευτεριά του.

2. Να δείξωμεν επίσης ότι ο Αγώνας του Κυπριακού λαού δεν είναι "αγώνας ολίγων θερμοαίμων", ως θέλουν να φωνασκούν οι αποικιοκράται Άγγλος αλλά αγώνας εις· τον οποίον μετέχει ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ο Ελληνικός Κυπριακός λαός.

3. Να φωνάξουμε δυνατά για μια ακόμη φορά, αλλά κατά τρόπον που να κλονίση τα θεμέλια του αποικιοκρατικού καθεστώτος εν Κύπρω, ότι η "Κύπρος είναι για τους Κυπρίους" και ο ιδρώτας του Κυπριακού λαού θα απολαμβάνεται από τον ίδιον τον λαό ο οποίος θέλει, αλλά και έχει την δύναμιν να κανονίζει μόνος του τα της τύχης του, και ότι η αποικιακή Κυβέρνησις είναι πλέον μια σκιά και συνεπώς περιττή».

Με το οικονομικό μποϋκοτάζ κατά των Άγγλων η Κυπριακή Κυβέρνηση είχε ζημιές δέκα περίπου εκατομμυρίων λιρών. Ο ηθικός και οικονομικός αντίκτυπος έγινε αισθητός και στην Αγγλία. Αυτό φαίνεται καθαρά σε άρθρα αγγλικών εφημερίδων της εποχής εκείνης.

Η εθνική επέτειος της Επανάστασης του '21 αλλά και η τρίτη επέτειος της έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα η 1 Απρίλη,γιορτάστηκαν στο νησί με μεγάλη λαμπρότητα.Κεντρικό σύνθημα και των δύο επετείων,μια λέξη.'Ενωσις'!!!Στις 6 Απριλίου ομάδα ανταρτών επιτέθηκε στον αστυνομικό σταθμό Κουτράφα,χωρίς θύματα,αλλά προξενώντας του σοβαρές ζημιές.Το πρόβλημα πλέον στο νησί δεν ηταν τόσο μεταξύ Άγγλων και Κυπρίων,αλλά μεταξύ κοινοτήτων.Οι Εγγλέζοι εφαρμόζοντας την πάγια πολιτική τους,του 'διαίρει και βασίλευε',φρόντισαν να δημιουργήσουν διχόνοια μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η τουρκοκυπριακή οργάνωση Βολκάν μετονομάζεται σε Τ.Μ.Τ και αναδιοργανώνεται απο τον Ραούφ Ντενκτάς.Ένα απο τα πρώτα φυλλάδια της τρομοκρατικής οργάνωσης,έγγραφε τα εξής:

«Η μέρα πλησιάζει, όταν θα κληθείς να θυσιάσεις τη ζωή και το αίμα σου στη διχοτόμηση - τον αγώνα για την ελευθερία... Είσαι ένας γενναίος Τούρκος. Είσαι πιστός στη χώρα και στο έθνος σου και σου εμπιστεύονται με το στόχο να επιδείξεις την Τουρκική δύναμη. Έσο έτοιμος και να σπάσεις τις αλυσίδες της σκλαβιάς με την αποφασιστικότητα και τη δύναμη της θελήσεως σου και με την αγάπη προς την ελευθερία. Όλο το Τουρκικό Έθνος, το δίκαιο και η δικαιοσύνη και ο Θεός είναι μαζί σου. Διαμελισμός ή θάνατος»

Είναι πασιφανές πως οι Τουρκοκύπριοι επιδίωκαν διχοτόμηση του νησιού,απο πολύ νωρίς.Στις 7 Ιουνίου του 1958,επιτέθηκαν σε Ελληνικές συνοικίες της Λευκωσίας.Στις 12 Ιουνίου έστησαν ενέδρα σε Ελληνοκύπριους,έξω απο το τουρκοκυπριακό χωριό Κιόνελι,σε συνεργασία με τους Βρετανούς δολοφονώντας 8 απο αυτούς και τραυματίζοντας,πολλούς άλλους.Το γεγονός αυτό,πυροδότησε πιο έντονα την αντίδραση της Ελληνικής Κυβέρνησης που προσέφυγε στον ΟΗΕ.Οι επιθέσεις των Τουρκοκυπρίων εναντίον των Ελληνοκυπρίων και των περιουσιών τους απέβλεπαν στα εξής: 1) Να αποδείξουν στην πράξη ότι οι Έλληνες και οι Τούρκοι στην Κύπρο δεν μπορούν να συμβιώσουν και επομένως δικαιολογημένα ζητούν οι Τούρκοι τη διχοτόμηση του νησιού. 2) Να ενισχύσουν την αγγλική πολιτική, η οποία αρνείται την αυτοδιάθεση του Κυπριακού λαού. 3) Να καταρρίψουν το ηθικό των Ελλήνων της Κύπρου και να εξουδετερώσουν την αντίσταση τους, ώστε ν' αναγκασθούν να δεχθούν το βρετανικό σχέδιο, που ετοιμάστηκε για λύση του Κυπριακού. 4) Να οδηγήσουν την ΕΟΚΑ σε αγώνα διμέτωπο, εναντίον Άγγλων και Τούρκων, οπότε αυτή θα φανέρωνε τις δυνάμεις της και θα δεχόταν καίρια πλήγματα.Ο Γρίβας αντέδρασε με το να διατάξει τη σύσταση καλύτερων δυνάμεων αυτοάμυνας,απέναντι όχι μόνο στους Βρετανούς,αλλά και στους Τούρκους τρομοκράτες.Οι Βρετανοί απο την μεριά τους προέβησαν σε πολλές ακρότητες ξυλοκοπώντας στο Αυγόρου έναν 15 χρονο μαθητή,τον Κυριάκο Μακρή.Οι γυναίκες του χωριού έσπευσαν να τον σώσουν και τελικά πέτυχαν να τον αποσπάσουν απο τα χέρια των Άγγλων.Στη συμπλοκή επενέβησαν και οι άντρες του χωριού και τότε οι Βρετανοί,άνοιξαν πύρ.Αποτέλεσμα σκοτώθηκαν 2 άτομα,ο Παναγιώτης Ζαχαρίας και η Λουκία Παπαγεωργίου,6 μηνών έγκυος.Οι Βρετανοί ως αντίποινα για την απώλεια 2 στρατιωτών τους σε ενέδρα της ΕΟΚΑ την 8 Ιουλίου,ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις του αθλητικού σωματείου 'Ανόρθωσις'.Στις 20 Ιουλίου η ΕΟΚΑ ανταπέδωσε το κτύπημα με την καταστροφή του κτηρίου του Διδασκαλικού Κολλεγίου της Λευκωσίας.Ομάδα 13 δολιοφθορέων της οργάνωσης,επιτέθηκε στο κτήριο,εξόντωσε τους 4 στρατιώτες που το φρουρούσαν και τοποθέτησε 19 βόμβες σε διάφορα σημεία.Μια απο αυτές πυροδοτήθηκε πρόωρα,με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του αγωνιστή Θάσου Ηλία,που απο την έκρηξη έχασε τα δύο του χέρια.Οι Βρετανοί έσπευσαν γρήγορα στο σημείο,αλλά οι υπόλοιποι μαχητές της ΕΟΚΑ κατάφεραν να διαφύγουν.Για άλλοι μια φορά οι Εγγλεζοι απέδειξαν το ποιόν τους με το να πάρουν τα Δάκτυλα του Θάσου και να τα βάλουν σε ένα κουτί τσιγάρων!!!!Στη συνέχεια περιπαιχτικά προσέφεραν ο ένας στον άλλον τα δάκτυλα σα να ητανε τσιγάρα!!! Πάρα την αγριότητα τους δεν έκαμψαν το φρόνημα των Κυπρίων.Στην Αγγλία οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες ζητούσαν την λήξη των εχθροπραξιών και την εύρεση πολιτικής λύσης στο ζήτημα της Κύπρου.Οι Βρετανικές αρχές όμως συνέχισαν την σκληρή τους στάση με την φυλάκιση 2000 ατόμων ως υπόπτων μελών και συνεργατών της ΕΟΚΑ,και την μεταφορά στο νησί της 16ης Ταξιαρχίας Αλεξιπτωτιστών απο την Ιορδανία στην Κύπρο.Επίσης επιβλήθηκε στο νησί καθεστώς κατ'οικον περιορισμού απο τις 19:00 μέχρι της 04:30 για ένα μήνα.Οι ακρότητες των Τούρκων συνεχίστηκαν ακάθεκτες,μέχρι που ο στρατιωτικός διοικητής Φούτ αναγκάστηκε να κυρήξει την Τ.Μ.Τ παράνομη κάτω απο την πίεση της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Διεθνούς Κοινής Γνώμης.Μάλιστα ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας έκανε έκκληση για την ανάγκη ειρήνευσης στο νησί.Οι εχθροπραξίες στο νησί όμως συνεχίστηκαν.Το βράδυ της 23ης Αυγούστου τετραμελής ομάδα Κυπρίων αγωνιστών φόρτωσαν σε ποδήλατα,χειροβομβίδες,νάρκες και πυρομαχικά με σκοπό να τα κρύψουν σε μια αποθήκη στη Λύση.Την ομάδα αυτή αποτελούσαν ο Μιχαήλ Καϊλής,ο Παναγής Λάρκου,ο Αναστάσης Δημητράκης και ο Καλλής Σακκάς.Μόλις βγήκαν απο το χωριό έπεσαν σε ενέδρα των Άγγλών.Κατα την διάρκεια της συμπλοκής ο Καϊλής τραυμάτισε έναν Άγγλο στρατιώτη και με μια χειροβομβίδα σκότωσε πέντε άλλους στρατιώτες.Οταν ηταν έτοιμος να ρίξει μια δεύτερη χειροβομβίδα,σκοτώθηκε απο τα πυρά των Εγγλέζων στρατιωτών.Ο Αναστάσης Δημητράκης και ο Καλλής Σακκάς είχανε την ίδια τύχη.Ο Παναγιώτης Λάρκου κατάφερε να διαφύγει.Λόγω του γεγονότος αυτού ο Διγενής διακόπτει την εκεχειρία που είχε εξαγγείλει.Στις 2 Σεπτεμβρίου έγινε η μάχη του Λιοπετρίου.Στις 30 Αυγούστου,τέσσερις αγωνιστές ο Ανδρέας Κάρυος, ο Φώτης Πίττας, ο Ηλίας Παπακυριακού και ο Χρίστος Σαμαράς, πήγαν στο Λιοπετρι και δίδαξαν συναγωνιστές τους πώς γίνονται οι ενέδρες και ποιος ο τρόπος επίθεσης σ' αυτές.Τα ξημερώματα της 1ης Σεπτεμβρίου εμφανίστηκαν φορτηγά με Εγγλέζους στρατιώτες.Στην προσπάθεια τους να διαφύγουν,κατέληξαν στο χωριό Λιόπετρη.Αμέσως κρύφτηκαν σε έναν αχυρώνα που άνηκε στον Παναγιώτη Καλλή.Οι Βρετανοί έχοντας πληροφορίες πως κρύβονταν εκεί συνέλαβαν,ανέκριναν και βασάνισαν  τον Καλλή,παρόλαυτα,δεν του πήρανε λέξη.Οι Βρετανοί που όμως γνώριζαν πως βρίσκονταν εκεί τους κάλεσαν τρείς φορές να παραδωθούν.Μάλιστα χρησιμοποιήσαν ως προκάλυμμα τον Καλλή προσπάθησαν να εισέλθουν στον αχυρώνα.Επίσης συγκέντρωσαν τους χωρικούς εντός μιας συρματόπλεκτης περίφραξης.Τα γεγονότα που ακολούθησαν θεώρησα πως είναι καλό να μην τα καταγράψω εγώ αλλά να παραθέσω την διήγηση του Βρετανού Λοχαγού Τεϋλορ που συμμετείχε στη μάχη.

«Την 2αν Σεπτεμβρίου μετέβην με ουλαμόν στρατιωτών εις Λιοπέτρι προς διεξαγωγήν ερεύνης εις μίαν οικίαν. Όταν οι στρατιώται έφθασαν πλησίον του αχυρώνος, ερρίφθησαν κατ' αυτών πυροβολισμοί εξ αυτού. Τότε οι στρατιώται περιεκύκλωσαν την οικίαν και εζήτησαν ενισχύσεις, αι οποίαι έφθασαν μετ' ολίγον. Οι πυροβολισμοί εκ του αχυρώνος συνεχίζοντο επί πολλήν ώραν. Εις στρατιώτης, ο οποίος εγνώριζε καλώς την Ελληνικήν, εφώναξεν επανειλημμένως και μεγαλοφώνως προς τους πυροβολούντας εκ του αχυρώνος να παραδοθούν. Προς στιγμήν οι πυροβολισμοί κατέπαυσαν, αλλ' ούτοι επανήρχισαν μετ' ολίγον σφοδρότεροι. Αρκετοί στρατιώται ετραυματίσθησαν.

Κατόπιν τούτου διέταξα και ερρίφθησαν εναντίον του αχυρώνος χειροβομβίδες τριών τύπων, ως επίσης και 11 βόμβαι τύπου "ροκέτας", τ' αποτελέσματα όμως αυτών υπήρξαν άκαρπα. Εις εκ των ανδρών, οι οποίοι ευρίσκοντο εντός του αχυρώνος, έτρεξεν εκτός αυτού και ήρχισε να πυροβολή. Ούτος επυροβολήθη υπό Βρετανού στρατιώτου και εφονεύθη. Κατόπιν διαταγής οι στρατιώται, 14 τον αριθρόν, ώρμησαν δια να καταλάβουν τον αχυρώνα, εξ δε τούτων κατώρθωσαν να εισέλθουν εις την οικίαν δια μέσου χαμηλών κλάδων. Καθ' ον χρόνον οι στρατιώται ευρίσκοντο επί της βεράντας, ερρίφθησαν κατ' αυτών αρκετοί πυροβολισμοί, εις δε στρατιώτης και εις λοχαγός ετραυματίσθησαν. Όταν εις εκ των στρατιωτών προσεπάθησε να μεταφέρη τους τραυματισθέντας συναδέλφους του εντός δωματίου, εν πρόσωπον εκ του αχυρώνος επυροβόλησε κατ' αυτού, αλλ' ο στρατιώτης ανταπέδωσε το πυρ, με αποτέλεσμα να φονεύση τούτον.

Οι άλλοι στρατιώται ήνοιξαν οπήν εις την οπισθίαν πλευράν της οικίας και κατώρθωσαν δι' αυτής να ανέλθουν επί της οροφής, επί της οποίας ήνοιξαν νέαν οπήν. Δια μέσου αυτής έχυσαν βενζίνην και επυρπόλησαν τον αχυρώνα. Κατόπιν τούτου δύο εκ των ανδρών, οίτινες ήσαν εντός του αχυρώνος, ώρρησαν έξω, αλλά επυροβολήθησαν υπό των στρατιωτών και εφονεύθησαν. Κατά την διάρκειαν της ερεύ-

νης εντός του αχυρώνος, ανευρέθησαν δύο βόμβαι, εν ραδιόφωνον, είδη τροφίμων και όπλα»

Το σημείο που έγινε η μάχη στο Λιόπετρη

Για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως:«...κατεπλάγησαν όλοι από τη μάχη, που έδωσε η ΕΟΚΑ στο Λιοπέτρι».Η απάντηση του Διγενή και της ΕΟΚΑ,ηταν να ανακοινώσουν πως και οι Κύπριοι θα προβούν σε αντίποινα εναντίων των Άγγλων.Μέσα στον Σεπτέμβριο η ΕΟΚΑ πραγματοποίησε δύο μεγάλα κτυπήματα 1)Με την βομβιστική επίθεση στο λιμάνι της Αμμοχώστου,στις 25 Σεπτεμβρίου στο πλοίο 'Σεσίλιαν'στο οποίο προκλήθηκαν μόνο υλικές ζημίες και 2)την επόμενη μέρα,με την τοποθέτηση νάρκης στη λεοφώρο προς το Κυβερνείο με στόχο τον Κεντριού υπεύθυνο επιχειρήσεων εναντίον της ΕΟΚΑ.Η δεύτερη επίθεση υπήρξε ανεπιτυχής καθώς η νάρκη πυροδοτήθηκε μετά την έλευση του θωρακισμένου αυτοκινήτου που μετέφερε τον Κεντρίου,αλλά έκανε μεγάλη αίσθηση στην Κύπρο και στο εξωτερικό.Πλέον άρχισε να γίνεται αισθητό,πως ο αγώνας ηταν πολύ κοντά στην επιτυχή έκβαση του.Στις 23 Σεπτεμβρίου η Μπάρμπαρα Κάσλ,αντιπρόεδρος του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας,μετά απο συνομιλίες με τον Μακάριο,παραδέχτηκε επίσημα πως μια Ανεξάρτητη Κύπρος είναι πολύ πιθανό να υπάρξει,αμα δοθούν εγγυήσεις απο τον ΟΗΕ και υπάρξει μεταβατική κυβέρνηση.Η ΕΟΚΑ όμως συνεχίζει την δράση της μέχρι την τελική δικαίωση του αγώνα.Στις 20 Οκτωβρίου,παρά την απαγόρευση εισόδου σε Έλληνες εργάτες στα στρατιωτικά αεροδρόμια,ο Ηλίας Προδρόμου,εισήλθε απαρατήρητος στο αεροδρόμιο του ακρωτηρίου και ανατίναξε ένα μαχητικό αεροσκάφος τύπου 'Καμπέρα'.Μάλιστα για να καταφέρει να εισέλθει στο αεροδρόμιο,πέρασε οκτώ σειρές συρματοπλεγμάτων,με αποτέλεσμα να σκιστούν τα ρούχα του,αλλά προνόησε να έχει εφεδρικά και έτσι δεν κίνησε υποψίες,οταν μετά το πέρας της επιχείρησης δέχτηκε σωματικό έλεγχο απο Βρετανούς στρατιώτες.Τρείς μέρες αργότερα στη Γιαλούσα,ένας δεκαεξάχρονος μαθητής ο Αντρέας Χατζησολωμής τοποθέτησε δύο νάρκες σε υπόνομο,έξω απο τον αστυνομικό σταθμό της περιοχής,πάνω απο τον οποίο θα περνούσε βρετανική φάλαγγα οχημάτων.Για να πετύχει τον σκοπό του χρειάστηκε να διανύσει 40 μέτρα με ένα ειδικό αμαξίδιο προσαρμοσμένο στο στήθος του,λόγω της στενότητας του χώρου.Οι νάρκες πυροδοτήθηκαν στην αλλαγή της βάρδυας του σταθμού,με αποτέλεσμα να καταστραφούν δύο οχήματα και να σκοτωθεί ένας Βρετανός στρατιώτης και 18 συνάδελφοι του να τραυματιστούν σοβαρά.Μάλιστα στην προσπάθεια του να διαφύγει ο Χατζησολωμής,έγινε αντιληπτός απο αρκετούς κατοίκους,αλλά κανείς δεν τον κατέδωσε.Στις 22 Οκτωβρίου μια ομάδα της ΕΟΚΑ,έστησε ενέδρα σε βρετανικό στρατιωτικό όχημα,στον δρόμο Κυπερούντας-Αγρού.Αποτέλεσμα:σκοτώθηκαν τρείς Βρετανοί στρατιωτικοί,αλλά έσπευσαν γρήγορα ενισχύσεις προς στήριξης τους.Μαχόμενοι τώρα εναντίον των ενισχύσεων,η αντάρτες της ΕΟΚΑ έχασαν τον συναγωνιστή τους Παναγιώτη Τουμάζου που,δέχτηκε σφαίρα στο κεφάλι,την στιγμή που ετοιμαζότανε να ρίξει χειροβομβίδα.Ηταν 19 χρονών.Την προηγούμενη της ενέδρας μάλιστα,έδειξε στους συναγωνιστές του ένα κλαδί αγριοελιάς που είχε μαζί του,λέγοντας τους,πως αν σκοτωθεί,να την βρούν οι Άγγλοι και να δούν πως πολεμάει για την ειρήνη.Την περίοδο εκείνη το ηθικό των αγωνιστών της ΕΟΚΑ ηταν υψηλό και οι Βρετανοί έντρομοι άρχισαν να εφαρμόζουν τακτικές αντιμετώπισης του κινήματος,παρόμοιες με αυτές των Γερμανών στις κατεχόμενες χώρες κατα την διάρκεια του Β' Π Π.Τοποθετούσαν ομήρους που είχαν απαγάγει,μπροστά απο στρατιωτικά τους οχήματα,ώστε να αποτρέπουν τους αντάρτες να κτυπήσουν τις μηχανοκίνητες φάλαγγες.Η αντίδραση των Κυπρίων:άμεση και δυναμική.Άοπλοι πολίτες με ρόπαλα ως μοναδικά όπλα,αντιμετώπιζαν τους Βρετανούς,κάθε φορά που επιχειρούσαν να απαγάγουν συγχωριανούς τους.Στις συγκρούσεις αυτές διακρίθηκαν ιδιαίτερα οι γυναίκες.Αποτέλεσμα:Η κίνηση των αποικιακών δυνάμεων έγινε γνωστή στην Αγγλία και τον κόσμο και προκάλεσε γενική κατακραυγή.Έτσι οι Βρετανοί αναγκάστηκαν να σταματήσουν τις απαγωγές και τις ομηρίες.Στις 3 Νοεμβρίου στο κάτω Δίκωμο,το ιδρυτικό στέλεχος της ΕΟΚΑ Κυριάκος Μάτσης μετά απο προδοσία θα πέσει μαχόμενος,εναντίων των Βρετανών που είχαν περικυκλώσει το σπίτι του.Στο κάλεσμα των τελευταίων να παραδοθεί,ζήτησε απο τους δύο συναγωνιστές του,που βρίσκονταν μαζί του να βγούν έξω και να παραδοθούν,ενώ ο ίδιος είχε πάρει την απόφαση να μην πιαστεί ζωντανός.Οι Βρετανοί τον σκότωσαν μετά απο ρίψη χειροβομβίδας.Στις 25 Νοεμβρίου θα πέσει μαχόμενος,ο Σάββας Ροτσίδης,που έμελλε να είναι και ο τελευταίος νεκρός της ΕΟΚΑ.Έπεσε με τον συναγωνιστή του Ρογήρο Σιήπιλλη σε ενέδρα των Άγγλων την στιγμή που πήγαιναν να ανεφοδιαστούν με νερό.Ο Μάτσης έπεσε νεκρός,ενώ ο συναγωνιστής του διέφυγε σοβαρά τραυματισμένος.Κάπου εδώ λήγει και η δράση της οργάνωσης εναντίον των Βρετανών.Πλέον το Κυπριακό ζήτημα είχε διεθνοποιηθεί ως πόλεμος ανάμεσα σε 2 μέρη και όχι σαν μια ανταρσία 'ιθαγενών'απέναντι σε μια αποικιακή δύναμη.Στις 19 Φεβρουαρίου υπογράφτηκαν,οι συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας-Μ.βρετανίας,που σηματοδότησαν το τέλος των εχθροπραξιών και την δημιουργία του ανεξάρτητου Κυπριακού Κράτους.Η εξέλιξη αυτή σίγουρα δεν ηταν αυτό που προσδοκούσαν οι Κύπριοι,αφού αγωνίστηκαν για να ενωθούν με την Ελλάδα,αλλά τους εξασφάλιζε την αποτίναξη του Βρετανικού ζυγού και την αυτοδιάθεση τους.Προφανώς κανένας τους δεν θα περίμενε πως το Κυπριακό ζήτημα είναι ανοικτό μέχρι τις μέρες μας.

Το όπλο του Μάρκου Δράκου λάφυρο των Άγγλων.Στα εκθέματα του Imperial War Museum στο Λονδίνο,τα λάφυρα της ΕΟΚΑ,χαρακτηρίζονται ως όπλα Ελληνοκυπρίων....Τρομοκρατών!!!!!!!

Απολογισμός της δράσης της οργάνωσης 1955-1959

Η δράση της ΕΟΚΑ συνέπεσε με μια περίοδο που τα εθνικοαπελευθερωτικά-αντιμπεριαλιστικά κινήματα είχαν διογκωθεί παγκοσμίως.Τα Έθνη που υπέφεραν κάτω απο την αποικιοκρατική μπότα των Ευρωπαίων,θέλανε να απαλλαγούν απο τον ζυγό και την ταπείνωση και να δημιουργήσουν τα δικά τους κράτη.Τέτοιοι Λαοί ηταν οι Βιετναμέζοι,οι Κορεάτες,οι Αλγερινοί,οι Κογκολέζοι,οι Ινδονήσιοι καθώς και πολλά άλλα Έθνη που αγωνίζονταν ένοπλα για την κατάλυση της αποικιοκρατίας στη χώρα τους.Τα κινήματα αυτά συνέδεσαν το εθνικό με το κοινωνικό ζήτημα,βάζοντας σε πρώτη προτεραιότητα το πρώτο και στη συνέχεια έχοντας κτίσει το δικό τους Κράτος,θα προωθούσαν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις σοσιαλιστικού χαρακτήρα.Τα κινήματα αυτά λοιπόν ηταν Προοδευτικά.Σε αντίθεση με αυτά,η ΕΟΚΑ πέρα απο την ανάγκη για Ένωση με την Ελλάδα,δεν παρέταξε κάποιο άλλο ζήτημα η διεκδίκηση κοινωνικού χαρακτήρα.Ηταν μια οργάνωση συντηρητικού προσανατολισμού,με την πλειοψηφία των στελεχών και των αγωνιστών της,να είναι μέλη θρησκευτικών συλλόγων και εθνικόφρονων λεσχών.Άλλωστε ο απόηχος του Ελληνικού Εμφυλίου είχε ευρύτερη απήχηση στην Κύπρο.Οι Κύπριακη κοινωνία διχάστηκε σε μεγάλο βαθμό και ας μην την άγγιξαν τα τραγικά γεγονότα της τριετίας 1946-1949.Χωρίζονταν σε Δεξιούς και Αριστερούς,σε όλους τους τομείς ακόμα και στους αθλητικούς συλλόγους(πραγματικότητα που επιβιώνει ως τις μέρες μας).Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά τα πράγματα,μιας και ο αρχηγός της ΕΟΚΑ ο Γρίβας,ηταν ακροδεξιών φρονημάτων και σφόδρα αντικομμουνιστής,με σκοτεινό ρόλο στην διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου.Μάλιστα σε συζήτηση του με το Μακάριο είχε αποκλείσει απο τον αγώνα τους αριστερούς,πράγμα που μάλλον δεν διαφώνησε ο Μακάριος μαζί του.Απο την μεριά του το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου,το ΑΚΕΛ,δεν συμμετείχε στον αγώνα και τον απαξίωσε,παρουσιάζοντας τους μαχητές της ΕΟΚΑ,ως παρακρατικούς,αποκαλώντας τους υποτιμητικά 'βαρελώτους'.Απο μαρτυρία του Δήμου Βρυωνίδη ,βετεράνου μαχητή της ΕΟΚΑ και φύλακα-ξεναγού σήμερα στον χώρο τον Φυλακισμένων Μνημάτων,προκύπτει πως στην ΕΟΚΑ συμμετείχαν μεμονωμένα και αριστεροί και πως ο αποκλεισμός τους απο τον 'Διγενή' δεν εφαρμόστηκε απόλυτα.Επίσης δεν ηταν λίγοι οι Κύπριοι αριστεροί,που αν και δεν οργανώθηκαν στην ΕΟΚΑ,στήριξαν με διάφορους τρόπους κάποιους αγωνιστές της.Δυστυχώς όμως απο ένα σημείο και μετά,η ΕΟΚΑ έδρασε τυφλά,δολοφονώντας και Κύπριους Κομμουνιστές.Σε καμία όμως περίπτωση δεν πρέπει να δεχτούμε την ΕΟΚΑ και την δράση της σαν μια οργάνωση ακροδεξιών δολοφόνων,γιατί κάτι τέτοιο απλά δεν ισχυεί.Τα 17χρόνα που κρεμάστηκαν απο τους Άγγλους,ούτε ακροδεξιοί,ούτε δολοφόνοι ήτανε.Το ίδιο ισχυεί και για τα περισσότερα απλά μέλη και αρκετά απο τα στελέχη της ΕΟΚΑ.Τα σχέδια του Γρίβα και μιας κλίκας του εντός της οργάνωσης,δεν έχουνε καμία σχέση με αυτά για τα οποία έδωσε το αίμα του ο Κυπριακός λαός στον αγώνα της ΕΟΚΑ.Άλλωστε τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν με την ανεξαρτησία της Κύπρου που ο Γρίβας θα δημιουργήσει την ΕΟΚΑ Β',μια οργάνωση με σκοτεινό ρόλο στα χρόνια μέχρι την Τουρκική εισβολή το καλοκαίρι του 1974.Το γεγονός είναι πως οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ,έδωσαν μια μάχη εναντίον ενός στρατού 40.000,με μια Αυτοκρατορία απο πίσω του και την μάχη αυτή την κέρδισαν.Πρώτη φορά στην Ιστορία τους οι Βρετανοί υπέστησαν τέτοια ήττα απο έναν μικρό μυστικό στρατό,που δεν ξεπέρασε ποτέ 1.250 άντρες.Βέβαια η μνησικακία και η αλαζονεία χαρακτηρίζει τους Βρετανούς.Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς πως στο Imperial War Museum του Λονδίνου,ανάμεσα στα εκθέματα,υπάρχουν κάποια όπλα της ΕΟΚΑ που είχαν πέσει στα χέρια τους στις αντιαντάρτικες επιχειρήσεις.Δίπλα σε αυτά τα αυτοσχέδια όπλα,υπάρχει η λεζάντα:'From the greekcyprus terrorist organasation eoka'.Βέβαια αυτοί που απαγάγουν γυναικόπαιδα και εκτελούν μαθητές Γυμνασίου δεν είναι τρομοκράτες,αλλά 'Πολιτισμένοι Δυτικοί'.Ας είναι έτσι όμως.Οι τρομοκράτες πάντως,παρά τον μικρό αριθμό και τα μέσα τους,ταπείνωσαν μια Αποικιοκρατική Αυτοκρατορία.Και για την Ιστορία να δούμε και τις επίσημες απώλειες που υπέστησαν οι Βρετανοί και οι συνεργάτες τους μεταξύ 1955-1959.Οι ΒρετανικέςΈνοπλες Δυνάμεις απώλεσαν 371 άντρες ενώ πολλοί υπήρξαν και οι τραυματίες τα τέσσερα χρόνια του ανταρτοπολέμου.Επίσης σκοτώθηκαν και 16 Βρετανοί πολίτες ως συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής,η ως παράπλευρες απώλειες.Αρκετοί Τούρκοι της Volcan και μετέπειτα της Τ.Μ.Τ που δρούσαν επικουρικά με τους Βρετανούς σκοτώθηκαν απο την δράση της ΕΟΚΑ,όπως και αρκετοί Έλληνες προδότες.Δυστηχώς όμως δολοφονήθηκαν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι για τα πολιτικά τους πιστεύω και μόνο καθώς ηταν αριστεροί.Γενική διαταγή,για τέτοιου είδους πογκρόμ,δεν υπήρχε απο την ηγεσία της ΕΟΚΑ,αλλά υπήρξε αποτέλεσμα φανατισμού ορισμένων στελεχών,πολύ πιθανό με την ανοχή του 'Διγενή'.Πέραν όμως απο τα μαύρα σημεία,η ΕΟΚΑ υπήρξε μια γνήσια πατριωτική οργάνωση και οι απλοί αγωνιστές πραγματικοί ήρωες.Μια οργάνωση που με τις τακτικές της ενέπνευσε πολλά,αλλά κινήματα που πήρανε τα όπλα για Εθνική και Κοιινωνική δικαιοσύνη.

Συζητώντας με τον Κ.Δήμο Βρυωνίδη για την ΕΟΚΑ και την δράση της(Ιούλιος 2013)

Ένας απο τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του Ελληνικού Κινηματογράφου,ο Σωτήρης Μουστάκας,υπήρξε μέλος της ΕΟΚΑ.Εντύπωση προκαλεί η σεμνότητα του και το ήθος του,καθώς ποτέ δεν βγήκε να διατυμπανίσει την δράση του αυτή.

Μαχητές της ΕΟΚΑ,μαζί με τον οπλισμό τους.Τα όπλα της οργάνωσης προέρχονταν απο Αγγλικά λάφυρα,αλλά και αυτοσχέδια όπλα που παράγονταν σε μυστικά εργοστάσια στην Κύπρο απο την ΕΟΚΑ.





 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ανδρέα Βαρνάβα «Σύντομη Ιστορία του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959)»· Έκδοση Ιδρύματος Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-59, Λευκωσία 2000.
Ανδρέα Βαρνάβα «Ιστορία του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959)»· Έκδοση ΙδρύματοςΑπελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-59, Λευκωσία 2002.

Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή «Απομνημονεύματα Αγώνος ΕΟΚΑ 1955-1959», Αθήναι 1961.«Ο αγώνας της ΕΟΚΑ στην Ιστορία». Έκδοση Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959· Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, Λευκωσία 1996.«Εγερτήριον Σάλπισμα». Έκδοση Ιδρύματος Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959, Λευκωσία 1999.

ΕΟΚΑ,το αντάρτικο που δεν κατέπνιξε η Βρετανική Αυτοκρατορία Γ' ΜΕΡΟΣ

Άντρες των Βρετανικών Ειδικών Δυνάμεων κάνουν σωματικό έλεγχο σε έναν έφηβο Κύπριο.Η μεγάλη συμμετοχή νέων κάτω τον 18 στον αγώνα της ΕΟΚΑ τους κατέστησε στόχο για τις αποικιακές δυνάμεις

Το έτος 1957 βρίσκει την ΕΟΚΑ και το κίνημα σε πλήρη ακμή.Σε φυλλάδιο της η ΠΕΚΑ,κάνει ανασκόπηση της προηγούμενης χρονιάς και θέτει στόχους και ελπίδες για το νέο έτος.

«ΤΙ ΕΙΔΕΝ Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΙΔΗ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ

 Ο παλιός χρόνος πέρασε. Ο απολογισμός του μας κάνει να αισθανώμεθα περηφάνεια. Όλοι μας. Από τον αγρότη ως τον υπάλληλον, από τον επιχειρηματία, από τους υπομονετικούς και σταθερούς εργάτες των μετόπισθεν ως τους ηρωικούς μαχητάς της πρώτης γραμμής.

Λεν περιαυτολογούμεν. Εξακριβώνομεν απλώς τα γεγονότα. Διαπιστώνομεν την καθαράν πραγματικότητα.

Ο Κυπριακός λαός ύψωσε το παράστημα του εναντίον της στυγνής· βίας και της απάνθρωπου τυραννίας, και με την ηρωική στάση του ετίμησεν την ιερήν παράδοσιν της φυλής μας. Το 1957 τον ευρίσκει με το εθνικό φρόνημα όρθιον, με την αγωνιστικήν διάθεσιν ακμαιοτέραν παρά ποτέ. Το όνομα του προφέρεται με σεβασμόν και θαυμασμόν από τα χείλη ολοκλήρου του ελευθέρου κόσμου. Διότι γνωρίζει ο ελεύθερος κόσμος, γνωρίζει η ανθρωπότης το ποιόν και τα μέσα των εχθρών μας, γνωρίζει την ιστορίαν του λαού μας. Και γνωρίζει ακόμη ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν τρομοκράται και εγκληματίαι, αλλά τίμιοι, ανιδιοτελείς και ιδεολόγοι αγωνισταί, που προσφέρουν την ζωήν των διά το πολυτιμότερον αγαθόν, την Ελευθερίαν.

Ο παλιός χρόνος πέρασε. Αλλά στο πέρασμα του είδε πολλά. Είδε τους Άγγλους να στραγγαλίζουν, να ποδοπατούν την ελευθερίαν των λαών και των ατόμων. Τους είδε να εξορίζουν τον υπερασπιστήν του δικαίου και της ηθικής, το ίνδαλμα του Κυπριακού λαού, τον λατρευτόν μας Εθνάρχην. Τους είδε να οδηγούν τα παλληκάρια μας στην αγχόνην, να πυροβολούν αθώους πολίτας, να βασανίζουν, να φυλακίζουν. Είδε την πλέον παράφρονα αδιαλλαξίαν εις την πολητικήν των Τόρηδων. Τους είδε να χρησιμοποιούν τα αποβράσματα της Τουρκικής μειονότητας διά παντός είδους βανδαλισμούς. Είδε με έναν λόγον την εσκεμμένην προσπάθειαν προς αφανισμόν του Κυπριακού λαού. Εκτελέσεις, κέρφιου, συλλογικά πρόστιμα, μεσαιωνικά βασανιστήρια, φυλακίσεις, κάθε είδους βαρβαρότητες. Αυτά προσέφερεν ο Ήντεν, ο Μπόυντ και ο Χάρντιγκ εις τας σελίδας της Αγγλικής ιστορίας κατά το 1956. Κι εμείς τι προσφέραμεν εις την ιστορίαν μας; Τον τιμημένον αγώνα μας. Αντιμετωπίσαμε τα πάντα με καρτερία. Υπομείναμε τα πάντα με αποφασιστικότητα. Διότι γνωρίζομεν καλά ότι η ελευθερία δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες.

Πάει, ο παλιός ο χρόνος πέρασε. Αλλά στο πέρασμα του είδε και την αγωνιστικότητα του Κυπριακού λαού να αυξάνη. Είδε την αγάπην του προς την ελευθερίαν να θεριεύη. Είδε τας αγωνιστικάς τάξεις των πατριωτών να φουντώνουν. Είδε την διάψευσιν της γελοίας δηλώσεως του Χάρντιγκ, ο οποίος την Ιην Ιανουαρίου 1956 εδήλωσεν επισήμως από τον Κυπριακόν ραδιοσταθμόν ότι η ζωή της ΕΟΚΑ είναι ολίγων μόνον ημερών. Φέτος εγκατέλειψε τα πολιτικά ζητήματα του τόπου και ενεθυμήθη τους γεωργούς. Πού είναι η περυσινή του αισιοδοξία;

Πέρασαν  ολίγαι ημέραι, πέρασαν εβδομάδες, πέρασαν μήνες, πέρασεν ο παλιός ο χρόνος και η ΕΟΚΑ αντί να πληγή θανασίμως από τον στρατάρχην, αντιθέτως εγιγάντωσε κι ετράνεψε κι εξηυτέλισε τον αιμοβόρον σατραπίσκον.

Αυτά είδε εις το πέρασμα του ο παλιός ο χρόνος.

Από μας εξαρτάται τι θα ιδή ο καινούργιος. Και υποσχόμεθα ότι θα τον κάνουμε να ιδή την πραγματικήν ελευθερίαν να αγκαλιάζη το νησί Μας.

ΚΑΛΗΝ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο Μάρκος Δράκος μαζί με συναγωνιστή του

Οι Εγγλέζοι δεν χάνουν ευκαιρία να ξεκινήσουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις για την εξάρθρωση της οργάνωσης.Συγκεκριμένα επιχείρησαν στην περιοχή της Πιτσιλιάς.Εκεί συνελήφθησαν αγωνιστές απο δύο αντάρτικες ομάδες κατόπιν προδοσίας.Μεγάλο πλήγμα για την οργάνωση υπήρξε ο θάνατος ενός απο τους καλύτερους μαχητές της οργάνωσης του Μάρκου Δράκου.Την νύχτα της 15ης προς τη 16η Ιανουαρίου 1957, με τέσσερα μέλη της ομάδας του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το κρησφύγετο του, που βρισκόταν σε περιοχή του Καλοπαναγιώτη, γιατί εκεί άρχισαν εκτεταμένες έρευνες, ύστερα από προδοσία, για να καταφύγει στον τομέα της Σολέας. Τη νύκτα της 18ης προς τη 19η Ιανουαρίου, προσπαθώντας να διασπάσει τον κλοιό των Άγγλων, έπεσε σε ενεδρεύοντες στρατιώτες και σκοτώθηκε στην μάχη που ακολούθησε.Ο συναγωνιστής του Τεύκρος Λαϊζου θυμάται:

«Στην προσπάθεια μας αυτή πέσαμε τρεις κατά συνέχεια φορές πάνω σε Άγγλους στρατιώτες. Την πρώτη αντάλλαξε πυροβολισμούς. Τη δεύτερη όχι. Επικρατούσε σφοδρή κακοκαιρία. Στη λάμψη μιας αστραπής ο Μάρκος Δράκος και ένας Άγγλος στρατιώτης αλληλοεπισημάνθηκαν και αλληλοπυροβολήθηκαν. Ήμουν δίπλα του. Τον είδα να πέφτει... Οι υπόλοιποι αλλάξαμε πορεία και καταφέραμε να διαφύγουμε»

Στις 17 Φεβρουαρίου την ίδια τύχη θα έχει και η ομάδα του Στυλιανού Λένα πέφτοντας σε ενέδρα των Άγγλων ανάμεσα στην Ποταμίτισσα και στο Πελένδρι. Ακολούθησε συμπλοκή, στην οποία εφονεύθησαν ο Δημήτριος Χριστοδούλου, γνωστός ως Δημητράκης, και ο Σωτήρης Τσαγκάρης. Ο Λένας, σοβαρά τραυματισμένος συνελήφθη. Ο Παναγιώτης Αριστείδου, χρησιμοποιώντας το όπλο του Λένα, κατόρθωσε να διαφύγει.

 Πάνω φωτογραφία:Ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την στολή του εφέδρου ανθυπολοχαγού του    Ελληνικού Στρατού.

 Κάτω φωτογραφία:Το κρησφύγετο του Αυξεντίου που έμελλε να γίνει και ο τάφος του

Το χειρότερα όμως για την ΕΟΚΑ δεν είχε έρθει ακόμα παρά μόνο στης 3 Μαρτίου του 1957.Κατόπιν προδοσίας Άγγλοι στρατιώτες επιτέθηκαν στην Ιερή Μονή Μαχαίρα, όπου ο Γρηγόρης Αυξεντίου, υπαρχηγός της οργάνωσης και τομεάρχης Αμμοχώστου είχε καταλύσει με τέσσερις συναγωνιστές του,τον Ανδρέα Στυαλιανού,τον Αυγουστή Ευσταθίου,τον Αντώνη Παπαδόπουλο και τον Φειδία Συμεωνίδη.Οι Άγγλοι τους καλούνε να παραδωθούν.Ο Ζήδρος(αγωνιστικό παρατσούκλι του Αυξεντίου)δίνει εντολή στους άντρες του,να εγκαταλείψουν το καταφύγιο και να παραδωθούν.Ο ίδιος έχει πάρει την μεγάλη απόφαση του.Άλλωστε γνωρίζει πολύ καλά τι τον περιμένει αμα παραδοθεί.Οι Άγγλοι ρίχνοντας χειροβομβίδα τον τραυματίζουν ελαφρά στο λαιμό και στο γόνατο.Βλέποντας τον να συνεχίζει να αντιστέκεται,στέλνουν τον Αυγουστή Ευσταθίου με σκοπό να τον πείσουν να παραδοθεί.Ατυχέστατη ενέργεια καθώς λίγες στιγμές αφότου ο Ευσταθίου αντάμωσε ξανά με τον αρχηγό του φώναξε προς τους Άγγλους.«Ελάτε, τώρα είμαστε δυο».Αυτό που επακολούθησε ηταν μια απο τις πιο ηρωικές αλλά και πιο άνισες μάχες της Ιστορίας.Οι Εγγλέζοι επιστράτευσαν δεκάδες άντρες οχήματα και ελικόπτερα για να εξοντώσουν η να συλλάβουν δύο άντρες.Προσπαθούν δύο φορές να κάνουν έφοδο στο κρησφύγετο και τις δύο υποχωρούν κακήν κακώς.Απο τις συγκρούσεις η Άγγλοι είχαν αρκτούς τραυματίες και ένα νεκρό τον 23χρονο Δεκανέα Πήτερ Μπράουν.Ο Αυξεντίου σχεδίαζε με τον Αυγουστή να πραγματοποιήσουν έξοδο κατα την διάρκεια της νύχτας έτσι ώστε να μπορέσουν να διαφύγουν.Οι Έγγλε΄ζοι όμως είχανε άλλα σχέδια στις 13:30 το μεσημέρι τοποθετούν εμπρηστικό εκρηκτικό μηχανισμό,πάνω απο το κρησφύγετο με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο του Αυξεντίου απο τις φλόγες και την σύλληψη του Αυγουστή που είχε υποστεί σοβαρά εγκάυματα.Η μάχη είχε κρατήσει 8 ώρες και έμελλε να αποτελέσει μια χρυσή σελίδα στην Ιστορία της Ελλάδα αλλά και για οποιονδήποτε στον κόσμο έκανε αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία.Οι Άγγλοι μπορούσαν να καυχηθούν για την εξόντωση του Νο 2 της ΕΟΚΑ και οτι σε συνδιασμό με τις επιτυχίες τους τις αρχές του 1957 θα βάζαν τέρμα στη δράση της οργάνωσης,με την εξάρθρωση της και την τελική κατάπνιξη του απελευθερωτικού κινήματος στην Κύπρο.Ηταν όμως έτσι τα πράγματα.Πρίν το θάνατο του Αυξεντίου το Κυπριακό Ζήτημα είχε πάψει να αποτελεί για τη διεθνή κοινή γνώμη,μια σύγκρουση της Μ.Βρετανίας με κάποιους ατίθασους αποικιακούς ιθαγενείς της.Στις 18 Φεβρουαρίου 1957, άρχισε η συζήτηση του Κυπριακού στην Πολιτική Επιτροπή της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.

Η Ελληνική Κυβέρνηση, με την ηγεσία του Υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Αβέρωφ, υποστήριξε την εφαρμογή της αρχής της αυτοδιάθεσης στην Κύπρο, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και την εξέταση των Βιαιοπραγιών των Άγγλων έναντι των κατοίκων του νησιού.

Η Βρετανική Κυβέρνηση με δική της προσφυγή είχε καταγγείλει την Ελλάδα ότι ενίσχυε υλικά και ηθικά την ΕΟΚΑ και ότι με τις ραδιοφωνικές της εκπομπές συνέβαλλε στην ανταρσία του Κυπριακού λαού. Ο Βρετανός αντιπρόσωπος αναφέρθηκε στα «ευρύτατα μέτρα αυτοκυβέρνησης» και στις ιδιοτυπίες του προτεινομένου συντάγματος, οι οποίες: 

«οφείλονται στις ειδικές συνθήκες του Νησιού, συνθήκες που επιβάλλουν την κατοχύρωση των συμφερόντων όλων των κοινοτήτων και δενεπιτρέπουν, στο παρόν τουλάχιστο στάδιο, την εψαρρογή της αυτοδιάθεσης».

Ο αντιπρόσωπος της Τουρκίας υποστήριξε τη συνέχιση του υπάρχοντος καθεστώτος στην Κύπρο και ότι σε περίπτωση αλλαγής πρέπει να γίνουν διαβουλεύσεις μεταξύ της Βρετανίας και της Τουρκίας.

Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων υποβλήθηκαν πέντε προτάσεις για λύση του Κυπριακού. Τελικά η Γενική Συνέλευση στις 26 Φεβρουαρίου ενέκρινε με κάποιες τροποποιήσεις το κείμενο που είχε υποβάλει ο αντιπρόσωπος των Ινδιών Κρίσνα Μένον, με ψήφους 76 υπέρ και 2 αποχές. Το ψήφισμα έλεγε:

«Η Γενική Συνέλευσις, αφού εξήτασε το Κυπριακόν ζήτημα και εν τη πεποιθήσει ότι η λύσις του προβλήματος τούτου απαιτεί ατρόσφαιραν ειρήνης και ελευθερίας εκφράσεως, διερμηνεύει την ζωηράν ευχήν περί εξευρέσεως ειρηνικής, δημοκρατικής και δικαίας λύσεως, συμφώνως προς τας αρχάς και τους σκοπούς του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών και την ελπίδα, ότι θα επαναρχίσουν διαπραγματεύσεις,αι οποίαι και θα συνεχισθούν προς τον σκοπόν τούτον»

Το ψήφισμα αυτό αποτέλεσε μια μεγάλη διπλωματική νίκη της Ελλάδας,καθώς αναγνωρίζονταν απο τις χώρες απου αποτελούσαν τον ΟΗΕ,το δικαίωμα τον Κυπρίων για αυτοδιάθεση.Μέτα το ψήφισμα αυτό και τον θάνατο του Αυξεντίου,ο Γρίβας δηλώνει οτι θα κηρύξει εκεχειρία αν αφεθεί ελεύθερος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος που είχε εξοριστεί απο τους Άγγλους στις ΣεϋχέλΛες.Στις 28 Μαρτίου 1958 επιτρέπεται στον Μακάριο να επιστρέψει στην Κύπρο.Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έγραψε στον Διγενή με το ψευδώνυμο «Χάρης» επιστολή για το ίδιο θέμα με ημερ. 24 Απριλίου 1957. Η επιστολή, που διαβιβάστηκε μέσω του Έλληνα Γενικού Προξένου στην Κύπρο Αγγέλου Βλάχου, είναι η πιο κάτω:

«Είμαι υπερήφανος και απολύτως ικανοποιημένος δια τον υπέροχον αγώνα σας, η δε ευγνωμοσύνη της Κύπρου προς υμάς θα είναι πάντοτε μεγάλη. Τούτο μόνον σας λέγω, ότι εγίνατε θρύλος και σύμβολον.

Η κηρυχθείσα ανακωχή είναι πολύ καλή σκέψις. Γεννάται όμως το ερώτημα, εάν η ανακωχή είναι οριστική ή όχι. Φρονώ ότι, κατόπιν της αποφάσεως του ΟΗΕ πρέπει να δημιουργηθή το ειρηνικόν κλίμα δια την ανάληψιν διμερών συνομιλιών. Βεβαίως, και εις τούτο συμφωνείτε και εσείς, δεν είχομεν την γνώμην ότι θα νικήσετε στρατιωτικώς τους Άγγλους, αλλά δια της ενόπλου δράσεως ηθέλατε να καταστήσετε διεθνές το ζήτημα μας και, ει δυνατόν, να εκβιασθή πολιτική λύσις συμφώνως με το αίτημα μας της αυτοδιαθέσεως. Το πρώτον επετεύχθη ήδη. Το δεύτερον δεν επετεύχθη ακόμη. Και εν τούτοις υπάρχουν πολλαί δυσκολίαι, τας οποίας θα καταδάλωμεν προσπάθειας να υπερνικήσωμεν.

Γεννάται όμως το ερώτημα. Λαμβανομένης υπ' όψιν της σημερινής καταστάσεως (από κυπριακής και διεθνούς πλευράς) συμφέρει ή όχι η συνέχισις ενόπλου δράσεως; Λεν είμαι απολύτως ενημερωμένος επί της εν Κύπρω καταστάσεως. Εξ όσων όμως γνωρίζω πιστεύω ειλικρινώς ότι πρέπει να εξευρεθή τρόπος, ώστε να παύσουν αι επιχειρήσεις χωρίς όμως να θιγή καθ' οιονδήποτε τρόπον το γόητρόν σας. Έχω υπ' όψιν μου διαφόρους τρόπους. Επί τούτων θα σας ενημέρωση ο Γενικός Πρόξενος.

Εν τω μεταξύ θα ήθελα να έχω τας απόψεις σας».

Απο την εκεχειρία και μετά δεν υπήρξε κάποια αξιόλογη δραστηριότητα της ΕΟΚΑ μέχρι τον Νοέμβριο του 1957.Συγκεκριμένα στις 26 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί ριψοκίνδυνη επιδρομή και δολιοφθορά στη Βρετανική βάση του Ακρωτηρίου.Καθοδηγητής της επιχείρησης ηταν ένας 17χρονος μαθητής Γυμνασίου,ο Πανίκος Σωτηρίου.Καταστράφηκαν 5 αεροπλάνα(4 τύπου cambera και ένα τύπου venor)και το υπόστεγο που στεγάζονταν.Συνολικές ζημιές που καλούταν να πληρώσει η Αγγλία,4.500.000 λίρες.Η επιχείρηση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα αποχαιρετιστήριο δώρο στον Κυβερνήτη Χάρτινγκ που ήδη απο τις 21 του περασμένου μήνα είχε υποβάλει την παραίτηση του.Όχι μόνο δεν κατάφερε να νικήσει την ΕΟΚΑ και το αντιστασιακό κίνημα,αλλά αντίθετα αυτό ηταν ισχυρότερο απο ποτέ,παρά τις απώλειες που είχε κατα την διάρκεια του αγώνα.Πλέον το θέμα απο στρατιωτικό,είχε πλέον γίνει πολιτικό,με τον ΟΗΕ να επιθυμεί πολιτική λύση και την Αγγλία που γνώριζε τι θα επακολουθούσε να επεξεργάζεται σχέδια απεμπλοκής της,με ταυτόχρονη διατήρηση των συμφερόντων της στο νησί.Για τον σκοπό αυτό δημιούργησε έριδες μεταξύ των Ελλήνων και της τουρκικής μειονότητας της Κύπρου.Η αντιπαλότητα αυτή θα ηταν ο προάγγελος των μετέπειτα δεινών του νησιού.


                                                              ΤΕΛΟΣ Γ' ΜΕΡΟΥΣ